’Οργή καί μνησικακία, Ἀγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ.

Ἀγίος Δημήτριος τοῦ Ροστώφ

Ὀργή καί μνησικακία

   Σαφης ἀλλά καί φοβερή, εἶναι ἡ προειδοποίησις τοῦ Κυρίου: «Πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ, ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει» (Ματθ. 5. 22). Μήν ὀργίζεσαι ἐναντίον κανενός ἀνθρώπου, ἔστω κι ἄν πραγματικά ἔχῃς ὁπ’ αὐτόν ἀδικηθῇ. «’Οργή γάρ ἀνδρός δικαιοσύνην Θεοῦ οὐ κατεργάζεται» (’Ιακ. 1.20). Γι’ αὐτό «ὁ ἥλιος μή ἐπιδυέτω ἐπί τῷ παροργισμῷ ὑμῶν... πᾶσα πικρία καί θυμός καί ὀργή καί κραυγή καί βλασφημία ἀρθήτω ἀφ’ ὑμῶν σύν πάσῃ κακία. Γίνεσθε δέ εἰς ἀλλήλους χρηστοί, εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς καθώς καί ὁ Θεός ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ὑμῖν» (’Εφ. 4. 26, 31-32).

Μήν ὀργίζεσαι ποτέ ἐναντίον κανενὸς καί γιά καμμιά αἰτία, ἐκτός κι ἄν κάποιος θελήση νά σέ χωρίση ἀπὸ τὸν Θεό καί τήν ἀγάπη Του. Ποιός ὅμως ἔχει τή δύναμι νά τό κατορθώσῃ αὐτό, ἄν δὲν τὸ θέλης ἐσύ ὁ ἴδιος; «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; ...Οὔτε θάνατος οὔτε Ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βαθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς κωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 8. 35, 38-39).

   «Παῦσαι ἀπὸ ὀργῆς καί ἐγκατάλιπε θυμόν, μή παραζήλου ὥστε πονηρεύεσθαι· ὅτι οἱ πονηρευόμενοι ἐξολοθρευθήσονται, οἱ δέ ὑπομένοντες τόν Κύριον αὐτοί κληρονομήσουσι γῆν» (ψαλμ. 36. 8-9). Γράψε μέσα στήν καρδιά σου αὐτή τή σαφῆ ἐντολή πού δίνει ὁ Θεός μέ τό στόμα τοῦ προφήτου, καί διῶξε μακριά σου τό πάθος τῆς ὀργῆς. Δέν ὑπάρχει σ᾽ αὐτό τὸν κόσμο καμμιά εὔλογη αἰτία γιά νά ὀργίζεσαι καί νά θυμώνης, ἐκτός από τίς περιπτώσεις πού προσβάλλεται ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ καί περιφρονεῖται ὁ νόμος Του. ᾿Αλλὰ καί τότε πρέπει νά συζεύξης τήν ὀργή μέ τή διάκρισι, γιά νά μή Βλάψης τήν ψυχή σου. «᾿Οργίζεσθε καί μή ὁμαρτόνετε» (᾿Εφ. 4. 26), παραγγέλλει μέ σοφία ὁ ἀπόστολος.

   Ὀ Κύριός μας δὲν ἦταν θυμώδης καί ὀργίλος, αλλά πάντοτε πρᾶος καί μακρόθυμος μέ τούς ἁμαρτωλούς. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11. 29). Ὅταν οἴ μαθητές Του, ὠργισμένοι κατά τῶν Σαμαρείτῶν πού δέν Τόν δέχθηκαν, εἶπαν «Κύριε, θέλεις εἴπωμεν πῦρ καταβῆναι ὁπό οὐρανοῦ καί ἀναλῶσαι αὐτούς;», ὁ Κύριος «ἐπετίμησεν αὐτοῖς καί εἶπεν· οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς» (Λουκ. 9. 54-55). Ἄλλοτε πάλι, διδάσκοντας, ἔλεγε: «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐάν δέ μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τα παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ. 6. 14-15).

   Θά μοῦ πῇς: Μα ὁ τάδε μέ ἀδίκησε, μέ προσέβαλε, μέ συκοφάντησε, μ’ ἔβλαψε χωρίς λόγο... ᾿Αλλὰ πές μου κι ἐσύ, ποιός ἁδικήθηκε περισσότερο από τόν ἴδιο τόν Θεό; Ποιός κακολογήθπκε, ποιός συκοφαντήθηκε, ποιός χλευάσθηκε, ποιός ατιμάσθηκε περισσότερο, ἄν καί ἀναμάρτητος; Ποιός ραπίσθηκε, ποιός ἐμπτύσθηκε, ποιός μαστιγώθηκε, ποιός τέλος σταυρώθηκε σάν κακοῦργος, ἄν καί τελείως ἁθὤος; Κι ὅμως, μὲ ὅλα αὐτά, Ἐκεῖνος δέν ὠργίσθηκε καί δέν κάκισε τούς ἀνόμους σταυρωτές του. Ἀλλά καί πάνω στόν Σταυρό ἀκόμη προσευχόταν λέγοντας: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς οὐ γάρ οίδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23. 34).

   Ἡ πραότητα μαλακώνει καί τίς πιό πέτρινες καρδιές. Ἡ ὀργή σκληραίνει καί τίς πίό μαλακὲς. Ἄν ἔχης ἐξουσία, μήν ἐπιΒάλλεσαι ποτέ μέ τήν ὀργή, προκαλώντας στούς ὑφισταμένους σου τὸν φόΒο. Εἶναι καλύτερο νά σ᾿ ἀγαποῦν παρά νά σέ φοΒοῦνται. ᾿Από τόν φόΒο προέρχονται τὸ ψεῦδος καί ἡ ὑποκρισία, ὁπό τήν ἀγάπη ἡ εἰλικρίνεια καί ἡ ἐγκαρδιότητα.

Ὁ ὠργισμένος ἄνθρωπος εἶναι τυφλός καί τρελλὸς. Δέν συναισθάνεταΙ τί λέει καί τί κάνει. Συκνά, μετά τό ξέσπασμά του, μετανοεῖ πικρά γιά ὅσα ἄτοπα εἶπε καί ἔκανε. Γιατί ἡ ὀργή πού δέν δαμάζεται συγχύζει τόν νοῦ, ταράζει τήν ψυχή, καταστρέφει τή λογική, φυγαδεύει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο ἕρμαιο στά Χέρια τοῦ διαδόλου. Ὅποιος δαμάζει τόν θυμό του, εὔκολα θά συγκρατήσπ τόν ἑαυτό του ἀπ’ ὅλα τά κακά.

   Ἄν λοιπόν συμβῆ ποτέ νά ὀργισθῆς μέ κάποιον, μήν πῆς τίποτα. Σιώπησε ἤ φύγε, καί μήν ἐπιτρέψῃς νά βγῆ ἀπὸ μέσα σου ἡ φλόγα τῆς ὀργῆς, πού Θά κατακαύση καί σένα κι ἐκείνους πού σέ περιβάλλουν. Καί ὅταν ἡ καρδιά σου εἰρηνεύση, τότε πές, ἄν χρειάζεται, δυό λόγια ἀγάπης γιά τήν «οἰκοδομήν τῆς χρείας». Ἕνας εἰρηνικὸς καί πρᾶος λόγος εἷναι πιό καρποφόρος καί πειστικός ἀπό χίλια λόγια ὠργισμένα, ἔστω καί σωστά.

Τέλος, πάντα νά θυμᾶσαι πῶς ἄν ἤσουν ταπεινός δέν θά ὠργιζόσουν. 'Η ὀργή εἶναι ἡ πιό ἐκλεκτή θυγατέρα τοῦ ἐγωίσμοῦ. Ὅπου ὲμφανισθῆ ἡ ταπείνωσις ἐξαφανίζεται σάν καπνός ὁ Θυμός.

   Γέννημα τῆς ὀργῆς εἶναι ἡ μνησικακία. Μνησικακία εἶναι ἡ συντήρπσίς τῆς ὀργῆς, μιά διαρκἡς κακία, σαράκι τῆς ψυχῆς, ἕνα καρφί μπῃγμένο μόνιμα στήν ψυχή, φονευτής τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς, τῆς μετανοίας καί ὃλων τῶν ἀρετῶν. Ἄν θέλῃς νά νικήσῃς τή μνησικακία, πολέμησε τό πάθος τῆς ὀργῆς, πού τή γεννᾶ. Ἄν θέλῃς ὅμως νά τή φονεύσης, τότε πρέπει πρῶτα νά παλαίψης γιά τήν ἁπόκτησι τῆς ἀγάπης καί τῆς ταπεινώσεως.

   Μέχρι τότε, Χρησιμοποίησε σάν προσωρινό βάλσαμο γιά τἠν κατασίγασι τοῦ πάθους τήν ἀνάμνησι τῶν παθημάτων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνάμνησις τῶν φρικτῶν παθῶν καί τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου Θά μαλακώση τήν ψυχή σου πού μνησικακεῖ, γιατί θά αἰσθανθῆς ὑπερβολική ντροπή ἀναλογιζόμενος τή δική Του ἀνεξικακία. 

Από το βιβλίο: