Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΧΙΟΣ(Βαγιανος)
(Ἕνας σύγχρονός μας ἅγιος, θαυματουργός, ποῦ ἔζησε ἀπὸ τοῦ ἔτους 1869 ἕως 15-2-1960)
Ἢ μνήμη τοῦ τιμᾶται τὴ 15η Φεβρουαρίου.
α. Καταγωγὴ - Ἀνατροφὴ - Ἐπάγγελμα.
Γεννήθηκε στὰ Λειβάδια τῆς πόλεως Χίου, τὴν 1η Ἰουλίου τοῦ 1869.Οἱ γονεῖς τοῦ Κωνσταντῖνος καὶ Ἀγγεριῶ, ἄνθρωποι εὐλαβεῖς καὶ ἐνάρετοι, ὅταν ἔβαπτισαν τὸν ὑστερότοκο γιὸ τοὺς τὸν εἶπαν Ἀργύριο.
Ὃ ἴδιος ὅμως, ἐπέρασε τὴ ζωή του ὡς μοναχὸς ἀνάργυρος καὶ ἄκτημων. Ὃ Ἀργύριος εἶχε ἀκόμη ἕναν ἀδελφό, τὸν Νικόλαο καὶ μία ἀδελφή, τὴν Καλλιόπη, ποῦ ἔγινε μοναχὴ καὶ μετονομάσθηκε Καλλινίκη. Ἀπὸ μικρῆς ἡλικίας ὃ Ἀργύριος καταξιώθηκε τῆς "Θείας Χάριτος" καὶ τοῦτο τὸ βεβαιώνει ἢ μαρτυρία τοῦ μεγαλύτερου ἄδελφού του Νικολάου, ὃ ὅποιος, μικρὸ παιδί, πολλὲς φορές, ἔβλεπε ἐπάνω ἀπὸ τὸ κρεββατάκι τοῦ Ἀργυρίου τὴν Θεοτόκο Μαρία νὰ σκεπάζει μὲ βασιλικὴ πορφύρα τὸ ἁγιασμένο βρέφος καὶ συγχρόνως, "ἔλλαμψεις Θείου Φωτός". Δὲν εἶναι γνωστό, γιατί ὃ μικρὸς Ἀργύριος δὲν ἔμαθε γράμματα περισσότερο ἀπὸ ἐκεῖνα τοῦ δημοτικοῦ σχολείου.Ἔζησε καὶ ἀνδρώθηκε στὸ μαρτυρικὸ νησὶ μὲ νωπὸ ἀκόμη τὸν ἀπόηχο,τῶν σφαγῶν τῆς Χίου κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας. Μὲ ἕνα χριστιανισμὸ ζυμωμένο μὲ αἷμα, θυσίες καὶ ἀσκητικοὺς ἀγῶνες καὶ μὲ ὀνόματα μεγάλων 'Ἀγὼν ποὺ ἔλαμπρυναν καὶ ἁγίασαν τὴ μυροβόλο Χίο· καὶ ἦταν φυσικὸ νὰ ἐπηρεάσουν τὸν νεαρὸ Ἀργύριο.Γιὰ βιοποριστική του φροντίδα ἔμαθε τὴν τέχνη τοῦ ὑποδηματοποιοῦ,τὴν ὁποία; ἐξασκοῦσε καὶ ὡς δόκιμος μοναχός.
β. Ἐπιδίδεται σὲ πνευματικοὺς ἀγῶνες.
Ἀπὸ τὴν Παιδική του ἡλικία ὃ Ἀργύριος γύμναζε τὸν ἑαυτό του στὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία. Θέλοντας νὰ γίνει μοναχός, ἀποτάνθηκε στὸν πατέρα Πάχωμιο, ἱδρυτὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἅγιουυ Κωνσταντίνου καὶ τῆς Σκήτης τῶν Ἅγιων Πατέρων ἐπάνω στὸ Προβάτειο ὅρος, ὃ ὅποιος ὑπῆρξε καὶ Γέροντας τοῦ Ἅγιου Νεκταρίου τῆς Αἴγινας.Ἀρχικά, ἐπιδόθηκε στοὺς πνευματικούς του ἀγῶνες ἀπὸ τὸ πατρικό του σπίτι μὲ συχνὲς νηστεῖες, ἀγρυπνίες καὶ συνεχεῖς προσευχές. Ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τὴν ἡσυχία "ὡς μητέρα ὅλων τῶν μυστηρίων τῬυ Θέου". Τὶς ὧρες τῆς ἀπομόνωσης καὶ τῆς περισυλλογῆς εὕρισκε καταφύγιο στὸ ὑπόγειο κελλί του.Νήστευτης, ἀλλὰ καὶ φιλόπτωχος, δὲ δίσταζε νὰ προσφέρει καὶ τὸ φαγητὸ τοῦ ἀκόμη, σὲ ὅσους πεινοῦσαν, ἔστω κι ἂν ὃ ἴδιος θὰ ἔμενε νηστικὸς ὅλη τὴν ἥμερα.
γ. Γίνεται μικροσχημος μοναχός.Ὃ Γέροντας Παχώμιος τοῦ καλλιέργησε κατ'ἄρχην τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον του καί, ἀναγνωρίζοντας τὴν πνευματική του προκοπή, τὸν "ἔκειρε" μικροσχημο μοναχὸ σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν καὶ τὸν μετονόμασε ἀπὸ Ἀργύριο σὲ Ἄνθιμο "γιὰ νὰ εὐωδιάζει", ὅπως ἔλεγε, "τοὺς πλησιάζοντας αὐτὸν μὲ πνευματικὴ ἐΰωδια ἀπὸ τὰ ὡραία ἄνθη τῶν ἀρετῶν του". ("Ἅγιος Ἄνθιμος, μόν. Θεοκλήτου Διονυσιάτου, σέλ. 32).Ὃ Ἄνθιμος ὑπῆρξε παράδειγμα ταπεινοφροσύνης καὶ ὑπακοῆς στὸν Θεό.Ὃ Γέροντας Παχώμιος, ἐκτιμώντας τὰ χαρίσματά του, ἔλεγε στοὺς ἀδελφούς: "Αὐτὸς ὃ ἀρχάριος μοναχὸς εἶναι τέλειος καλόγερος. Μία μέρα θὰ γίνη Μέγας Πατήρ". Τόσο μάλιστα, ἐκτίμησε τὴν τιμιότητα καὶ τὴν ἁγνότητά του, ὥστε τοῦ ἐμπιστευόταν καὶ τὴν φροντίδα τῶν δόκιμων γυναικὼν μοναχῶν γιὰ τὴ μετάβασή τους στὴ Σκήτη, τὴν ἐξομολόγηση τοὺς ἐκεῖ καὶ τὴν ἐπιστροφή τους ἀπὸ τὸ Προβάτειο ὅρος στὸ σπίτι τους.Ὃ νεαρὸς Ἄνθιμος διακρινόταν ἀκόμη γιὰ τὴν εὐστροφία του καὶ τὴν ὀξύνοια τοῦ κάτι, ποῦ εὐθὺς ἀμέσως πρόσεξε ὃ Γέροντας Παχώμιος καὶ γι’αὐτὸ τοῦ ἀνέθεσε μαζὶ μὲ ἄλλους ἀδελφοὺς τὴν ἐπιστασία τῶν ἐργασιῶν τῆς ἀνοικοδόμησης τῆς γυναικείας Μονῆς τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Παρασυρμένος ὃ Ἄνθιμος ἀπὸ τὸν ὑπέρμετρο ζῆλο του γιὰ νὰ προσφέρει ὅσο τὸ δυνατὸ περισσότερα στὴν ἀνέγερση τῆς Μονῆς καὶ ἐξαντλημένος ἀπὸ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες του, ἀρρώστησε στομαχικὲς διαταραχὲς ἄρχισαν νὰ ταλανίζουν τὸ σῶμα του.
δ. Ἀρρωσταίνει καὶ μονάζει στὸ σπίτι του.
Ἐπειδὴ ἢ Σκήτη εἶχε αὐστηροὺς κανόνες καὶ δὲν ἐπιτρεπόταν ἢ κατάλυση ὁρισμένων τροφῶν καὶ ἐπειδὴ ὃ Ἄνθιμος εἶχε ἀνάγκη ἰατρικῆς παρακολούθησης, ὃ πνευματικός του ἔδωκε "εὐλογία" νὰ ἐπιστρέψει στὸ πατρικό του σπίτι, ἐνῶ συγχρόνως ἀνέλαβε ὅλες τὶς δαπάνες γιὰ τὴ θεραπεία του. Ἄλλα καὶ στὸ σπίτι, ποῦ γύρισε ὃ Ἄνθιμος, συνέχισε τὴν ἄσκηση, τὴ νηστεία, τὴν ἀγρυπνία καὶ τὴν προσευχή, ὑποβάλλοντας τὸν ἑαυτό του σὲ συνεχῆ δοκιμασία.Ὅταν ἀνέλαβε κάπως ἀπὸ τὴν ἀσθένεια, μὲ τὴν ἔγκριση τοῦ Γέροντα τοῦ ἔκτισε μικρὸ κελλὶ σὲ μία γωνία τῶν πατρικῶν του κτημάτων καὶ ἐκεῖ ἡσύχαζε. Τὴν ἥμερα ἐργαζόταν ὡς ὑποδηματοποιὸς καὶ τὴ νύκτα προσευχόταν ἀδιάκοπα. Ὄντας φιλάνθρωπος, διέθετε ἕνα μέρος ἀπὸ τὴν ἐργασία του γιὰ νὰ συντηρεῖ τοὺς γέροντες γονεῖς του καὶ τὸ ὑπόλοιπο τῶν ἐσόδων τοῦ διέθετε στοὺς πτωχοὺς καὶ πάσχοντες ἀδελφούς.
ε. Δοκιμάζεται σκληρὰ ἀπὸ τὸ διάβολο.
Τὸ πνεῦμα ὅμως τοῦ κάκου, ποῦ φθόνησε τὴν ἀγαθοποιὸ δράση τοῦ Ἄνθιμου, τὸν ἐπισκέφθηκε στὸ κελλί του καὶ τὸν ὑπέβαλε σὲ σειρὰ δοκιμασιῶν, τὶς ὅποιες ὃ μοναχὸς ξεπέρασε μὲ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς καὶ τῆς νηστείας. Κάποτε, μὲ τὴν ἄδεια τοῦ πνευματικοῦ του, νήστεψε δέκα ἐννέα ἥμερονυκτα. Κατὰ τὸ διάστημα αὐτὸ ἔτρωγε κάθε δύο ἥμερες λίγο ψωμὶ καὶ ἔπινε λίγο νερό. "Καὶ τότε ἠλθεν εἰς Θεϊκὴν ἔκστασιν καὶ ἤρπαγη εἰς τὸν οὔρανον τὸ πνεῦμα του καὶ ἤκουσε μελωδίας Ἁγίων Ἀγγέλων. Τὸ δὲ σῶμα τοῦ τὸ ἔβλεπεν ἔρριμενον κάτω εἰς τὴν γῆν. Κατόπιν ἦλθε πάλιν εἰς τὸν ἑαυτόν του..." (μόν. θεοκλ. Διονυσιάτου, ο.π., σέλ.38).Βαθιὰ ἠρεμία καὶ γαλήνη εὕρισκε ὃ νεαρὸς ἀθλητής, ὅταν προσευχόταν στὸ κούφωμα μίΑς γέρικης καὶ πελώριας ἔληας, ποῦ ἦταν μπροστὰ στὸ κελλί του.
στ. “Κείρεται” μεγαλόσχημος μοναχός.
Γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τὸy ὑποτακτικοy τοῦ ὃ Γέροντας Παχώμιος αἰσθανόταν ξεχωριστὴ χαρά, γι' αὐτὸ ὑπολόγιζε νὰ τὸν κάνει μεγαλόσχημο μοναχό. Ὃ ἱερομόναχος Ἀνδρόνικος Καραβάνας, ὃ ὅποιος διαδέχθηκε τὸν "κοιμηθέντα" Γέροντα Παχώμιο, "ἔκειρε" τὸν "Ἄνθιμο μεγαλόσχημο μοναχὸ στὶς 25 Ἰουλίου τοῦ 1909, σὲ ἡλικία σαράντα ἐτῶν.
Γρήγορα, ὃ ἐνάρετος τρόπος ζωῆς τοῦ Ἄνθιμου ἔγινε πασίγνωστος. Τὰ συχνὰ θαύματα τῆς Ἱερῆς Εἰκόνας τῆς "Παναγίας τῆς Βοήθειας" ὁδηγοῦσαν πλήθη πιστῶν ὅλων τῶν ἡλικιῶν στὸ ἀσκητήριό του, ποῦ ἔγινε πόλος ἕλξεως τῶν χριστιανῶν. Ἐκεῖ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ἔφρονηματιζοντο, μετανουσαν, μάθαιναν νὰ προσεύχονται, νὰ νηστεύουν, νὰ ἀγωνίζονται κατὰ τῶν δαιμόνων καὶ τῶν κακῶν παθῶν. "Ἔπειτα ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν ἔμπειρο "γιατρὸ" τῶν ψυχῶν νὰ τελέσει τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του. 'Ἀλλὰ ὃ σεβαστὸς ἀσκητὴς δὲν εἶχε ἵερωσυνη καὶ δὲν ἦταν πνευματικὸς (ἐξομολόγος).Τότε ὁλόκληρος ὃ φιλοχριστὸς λαὸς τῆς Χίου ζήτησε νὰ δοθεῖ στὸν Ἄνθιμο ἵερωσυνη. Ὑπῆρχε, βέβαια, βασικὸ πρόβλημα, ὅτι ὃ Ἄνθιμος δὲ γνώριζε ἀρκετὰ γράμματα. Πολὺ περισσότερο ἀγνοοῦσε τὴ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Λειτουργικῶν κειμένων. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὃ Μητροπολίτης Γοργίας δὲν ἐνέκρινε τὴ χειροτονία του.Ὅμως ὃ Ἄνθιμος διακρινόταν γιὰ τὴ φυσική του εὐφυΐα καὶ ἐὰν ὑποβαλλόταν σὲ σύντομη ἀγωγὴ εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἐκλεκτὸς ἱερουργὸς καὶ σπάνιος πνευματικός. 'Ἀπὸ θεία οἰκονομία, ὃ Ἄνθιμος πῆγε στὸ Ἄδραμυττί της Σμύρνης τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ 1910 γιὰ νὰ μάθει τὰ πρῶτα γράμματα. Ἢ Καρδαμυλίτισσα πρώτη ἐξαδέλφη τοῦ Λούκια Διοματάρη ἀνέλαβε νὰ τὸν βοηθήσει.
ζ. Μαθαίνει γράμματα καὶ χειροτονεῖται ἱερέας.
Στὸ Ἄδραμυττι ὃ σύζυγος τῆς Λουκίας, ὃ προύχοντας Στέφανος Διοματάρης, βάλθηκε νὰ τοῦ μάθει γράμματα γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο. Δάσκαλο τοῦ προσέλαβε τὸν ἔμπειρο καὶ σοφὸ Καρακατσάνη γιὰ νὰ τὸν προχωρήσει γρήγορα. Ἢ προετοιμασία κράτησε ἀρκετοὺς μῆνες."Ἔπειτα ἢ οἰκογένεια Διοματάρη καὶ ὃ Ἄνθιμος ἀναχώρησαν γιὰ τὴ Σμύρνη. Μὲ ἐντολὴ τοῦ Μητροπολίτη Ἐφέσου ὃ μοναχὸς Ἄνθιμος χειροτονήθηκε στὴ Σμύρνη ἱερέας ἀπὸ τὸν βοηθὸ Ἐπίσκοπο Δηλανά, τὸ 1910.Τὴν στιγμὴ ἀκριβῶς, ποῦ ὃ Ἐπίσκοπος τὸν προσαγόρευε "ἄξιος" καὶ τὸ ἐκκλησίασμα ἀπαντοΰσε, "ἄξιος", δυνατὸς σεισμὸς τράνταξε συθέμελα τὴν ἐκκλησία καὶ τὴν περιοχή."Παναγία μου" ἀκούσθηκε μία ἰαχὴ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς κι ὅλοι σταυροκοπήθηκαν τρομαγμένοι. Ὃ οὐρανὸς μαύρισε καὶ τὸ σύμπαν ἀναστατώθηκε. Βροντές, ἀστραπὲς καὶ κατακλυσμός. Καὶ πάλι ἀκούσθηκε. "Παναγία μου".Μὲ τὴν ταλάντωση τῶν καντηλιῶν ἀπὸ τὸν σεισμό, μία καντήλα ἔπεσε μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ πρὶν ἀπὸ λίγο χειροτονηθέντος "Ἄνθιμου. Μεμιᾶς σταμάτησαν ὅλα. Τὴν κοσμοχαλασιὰ διαδέχθηκε σιωπηλὴ γαλήνη καὶ ὃ πάπα- "Ἄνθιμος κλαίει...Ὃ Θεὸς ἐπιδοκίμασε τὴ χειροτονία τοῦ ἱερέα Ἄνθιμου καὶ τὸν ὅπλισε μὲ θαυματουργὴ δύναμη.
η. Θεραπεύει δαιμονισμένον.
—Στό Ἄδραμυττι ὑπῆρχε ἄνθρωπος σκληρὰ βασανιζόμενος ἀπὸ δαιμόνια, τὸν ὅποιον κρατοῦσαν δεμένο μὲ σιδερένια ἁλυσίδα στὸν κορμὸ ἑνὸς μεγάλου πλάτανου. Μέρα καὶ νύκτα φώναζε ἄγρια καὶ ἔμενε γυμνὸς καὶ νηστικός. Ἔβγαζε ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα καὶ ἦταν ὃ φόβος καὶ ὃ τρόμος σὲ ὁλόκληρη τὴν περιοχή. Οἳ ἱερεῖς προσεύχονταν γιὰ νὰ τὸν εὐσπλαχνισθεΐ ὃ Θεὸς καὶ νὰ τὸν θεραπεύσει. Καὶ ἐπειδὴ ἔφοβουντο νὰ τὸν πλησιάσουν, τοῦ διάβαζαν ἐξορκισμοὺς καὶ εὐχὲς ἀπὸ μακριά. Ὅταν ὃ Ἄνθιμος ἔγινε ἱερέας, ὃ ἀνάδοχός του τὸν προέτρεψε.
—Παπαδακι δὲν πῆγες καὶ σὺ νὰ διαβάσεις κάτι σὲ κεῖνον τὸν δυστυχισμένο ἄνθρωπο! Στὴν ἀρχὴ ὃ Ἄνθιμος ἀπέφευγε νὰ πάει. Τελικὰ πῆγε μερικὲς φορές, διάβασε ἐξορκισμούς, ἔψαλλε ἁγιασμούς, ἔκανε παρακλήσεις καὶ μὲ τὴ θεία δύναμη τῆς προσευχῆς ὃ ἄρρωστος θεραπεύτηκε ἐντελῶς.
θ. Προσκυνητὴς στὸ Ἅγιο Ὅρος.
Τὸ 1911 ὃ Ἄνθιμος ἀφήνοντας τὴν εὐλογία του καὶ τὶς εὐχές του στὸν τόπο, ὅπου χειροτονήθηκε, καὶ ἀγαπήθηκε, ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος. Πόθος του νὰ προσκυνήσει τὰ ἱερὰ Λείψανα, τὶς θαυματουργὲς Εἴκονές της Θεομήτορος, ἀλλὰ καὶ νὰ συλλέξει, σὰν σοφὴ μέλισσα, πνευματικὴ ὠφέλεια ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ ἀσκούμενους μοναχούς. Στὸ Ἅγιο Ὅρος περιῆλθε τὶς ἱερὲς Μονές, τὶς Σκῆτες καὶ τὰ ἀσκητήρια τῶν ἐρημιτῶν καὶ μοναχῶν καί, ὅταν πλούτισε τὴν πνευματική του πείρα, ἐπέστρεψε στὴ γενέτειρά του, τὴ Χίο, γιὰ νὰ ἑτοιμάσει ἕνα νέο ἀθλητικὸ στάδιο, τὸ Λεπροκομεῖο Χίου.
ι. Ἐπιστρέφει στὴ Χίο. Διακονεῖ τοὺς λεπρούς.
Μόνος του ἐπέλεξε τὴν ἱερὴ διακονία τοῦ κοντὰ στοὺς ἀδελφούς του Χρίστου, ποῦ ἔμαστιζοντο ἀπὸ τὴ φοβερὴ καὶ ἐπικίνδυνη λέπρα. Στὸ πρόσωπο τοῦ οἳ πολυάριθμοι λεπροί του ἱδρύματος, ποῦ ὑπηρέτησε ὃ νέος λειτουργός του Ὑψίστου, βρῆκαν τὸν στοργικὸ πατέρα. Τὸ Λωβοκομεΐο, ὅπως συνηθιζόταν νὰ λέγεται ἀπὸ τοὺς Χίους, δὲν ἄργησε νὰ μεταβληθεῖ ἀπὸ τόπο ὀδύνης "εἰς ὤραϊον Παράδεισο" ὅπου ἐπικρατοῦσε ἢ τάξη καὶ ἢ ὀργάνωση· λειτουργοῦσε μὲ κοινοβιακὸ σύστημα. Μὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη ἀγκαλίασε τοὺς ἀρρώστους. Σὰν ψυχοπόνος πατέρας ἔτρωγε σὲ κοινὸ τραπέζι μὲ τοὺς λεπρούς. Σὰν καλὸς οἰκονόμος φρόντιζε νὰ μὴ λείψει τίποτε ἀπὸ τὸ ἵδρυμα. Σὰν νοσοκόμος καθάριζε τὶς σαπισμένες καὶ δασώδεις πληγές. Σὰν γιατρὸς τῶν ψυχῶν ἔσκυβε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ στὸ προσκέφαλό τους καὶ μὲ στοργὴ προσπαθοῦσε νὰ γλυκάνει τὸν πόνο τους.Στὸ Λεπροκομεῖο δὲν ἀκούγονται πλέον, ὅπως πρὶν βρισιές, κατάρες, μαλώματα καὶ κακολογίες, ἀλλά... ἄσματα, ὕμνοι στὸ Θεό. Πολλοὶ μάλιστα, καὶ ἰδίως οἳ γυναῖκες, ἐνδύονταν τὸ ράσο. Οἳ περισσότεροι ἀσθενεῖς ἔγιναν μοναχοί.Ὃ Γέροντας, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦσαν, ἔγινε ἢ ψυχὴ τῶν λεπρῶν. Γλυκύς, ἁπλὸς στοὺς τρόπους, ταπεινὸς καὶ πράος στὴν καρδιὰ ἐργάσθηκε νύκτα-μέρα γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ ἱδρύματος, ὑποβάλλοντας τὸν ἑαυτό του σὲ αὐστηρὴ ἄσκηση. Ὅταν εὐκαιροῦσε, ἀποσυρόταν σὲ κάποιο ἐρημικὸ δάσος καὶ ἐπὶ ὧρες προσευχόταν κάτω ἀπὸ τὰ πεῦκα.
Ἔτσι, ἢ περιοχὴ τοῦ Λωβοκομείου ἔγινε κέντρο ὅλων τῶν χανσενικῶν, ὄχι μόνο τῆς Χίου, ἀλλὰ καὶ ἄλλων τόπων, ὅπου ἔφθανε ὃ "φθόγγος τῶν κατορθωμάτων" του. Κέντρο Ῥασεως ὄχι μόνο σώματος, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς, γιατί τὸ "παπαδάκι τοῦ Λωβοκομείου" θεράπευε πρῶτα τὴν ψυχικὴ λέπρα. Ἢ Ὑπεραγία Θεοτόκος συμπαραστεκόταν στὸν Ἄνθιμο καὶ ἔτρεχε ἀρωγὸς στὴ δύσκολη πάλη του μὲ τὸν ἀνθρώπινο πόνο.Λίγο μετά, ἀφοῦ εἶχε ἐγκατασταθεῖ στὸ Λωβοκομεΐο, τοῦ ἀποκαλύφθηκε μέσα στὸ ναὸ τοῦ ἱδρύματος μία εἰκόνα, "ἢ Παναγία ἢ Ὑπακοή". Σὲ ὅραμα τοῦ ἐμφανίσθηκε ἢ Παναγία καὶ τοῦ εἶπε: "Λάβε τὴν Εἰκόνα μου καὶ ἐπιμελήσου τὴν...". Πράγματι, ἐπιχρύσωσε καὶ μὲ εὐλάβεια ἐκόσμησε τὴν Εἰκόνα ὃ Ἄνθιμος. Ἔτσι, ὃ λυτρωτικὸς ποταμὸς τοῦ ἐλέους τῆς Παναγίας ἀνάβλυζε ἀστείρευτος στὸ ἄντρο τῆς ἀνθρώπινης δυστυχίας. Ἢ θαυματουργὴ δύναμη τῆς "Παναγίας τῆς Ὑπακοῆς" μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μεσιτεία τοῦ Γέροντα Ἄνθιμου ἐπιτέλεσε ἀναρίθμητα θαύματα. Μὲ τὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας, μὲ τὸ "Ἅγιον Ἔλαιον" ἀπὸ τὴν καντήλα Της καὶ μὲ τὸ σταύρωμα ἀπὸ τὴ δεξιὰ τοῦ Γέροντα, ἐρχόταν "ἢ ἐξ ὕψους Βοήθεια". Ἀσθενεῖς θεραπεύτηκαν, ἀνίατες πληγὲς ἴαθηκαν, ἀκάθαρτα πνεύματα ἐκδιώχθηκαν καὶ τυφλοὶ βρῆκαν τὸ φῶς τους.
ἴβ. Ἢ φήμη τῆς ἅγιωσυνής του.
Σύντομα ἢ φήμη τοῦ διαδόθηκε καὶ πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ νησιοῦ. 'Ἀπ' ὅλα τὰ μέρη τῆς Ἑλλάδας ἀρχικὰ καὶ ἀργότερα, ἀπὸ διάφορες πόλεις τοῦ ἐξωτερικοῦ, τὴν Αἴγυπτο, τὴν Αὐστραλία καὶ τὴν Ἀμερική, ἀναξιοπαθοῦντες προσέτρεχαν κοντά του, ζητώντας βοήθεια. Ἄμισθος γιατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων ὃ "Ἅγιος τῶν λεπρῶν" ἐργαζόταν ἀκούραστα γιὰ τὸ ποίμνιό του.Ὃ λόγος τοῦ Γέροντα εἶχε τόση δύναμη, ὥστε μποροῦσε νὰ μεταβάλει τοὺς ἀπίστους σὲ πιστούς, τοὺς φιλάργυρους σὲ ἐλεήμονες, τοὺς ἐχθροὺς σὲ φίλους.Ὃ Ἄνθιμος γνώριζε, ὅτι τὰ μοναστήρια ἀποτελοῦν τὴν καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁραματίσθηκε τὴν ἵδρυση γυναικείας μονῆς, ἕνος " Ἵερου Παρθενῶνος". Κατὰ τὸν διωγμὸ τῶν Μικρασιατῶν τοῦ 1914, πολλὲς μοναχὲς ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὶς μονές τους καὶ ἦλθαν στὴ Χίο. Στὸν πατέρα Ἀνθιμὸ κατέφυγαν γιὰ τὴν προστασία τους.ἴγ. Ἢ Ἱερὰ Εἴκών της Παναγίας τῆς Βοήθειας ἀνεκτίμητος κληρονομιά του.
Ὃ Ὅσιος ἐπιστέψε ἀκράδαντα, ὅτι θὰ τὸν βοηθήσει ἢ Χάρη τῆς Θεοτόκου νὰ κτίσει ἕνα μοναστήρι, ὅπου θὰ μποροῦσε νὰ "ἀποθησαυρίσει" τὴν Πάνσεπτον Εἰκόνα της· τῆς "Παναγίας τῆς Βοήθειας"."Ἢ Ἱερὰ Εἴκών της Παναγίας τῆς βοήθειας" ὅπως ἐΐπε ὃ Γέροντας σὲ λόγο του, ποῦ ἔξεφωνησε τὸ 1950 τὴν ἥμερά της πανήγυρης τῆς Μονῆς, "εὑρέθη ἐϊς τὰς χείρας μου, σὰν μία ἀνεκτίμητος κληρονομιὰ ἀπὸ τὴν μακαρίτισσα τὴ μητέρα μου, ἐκείνη δὲ πάλι τὴν εἶχε λάβει διαδοχικῶς ἀπὸ τὴν γιαγιά της. Ἤμουν δέκα ἐννέα ἕως εἴκοσι χρόνων παιδί, ὅποτε μία μέρα, κατὰ τὶς 23 Αὐγούστου τοῦ ἔτους 1889, τὴν πῆρα καὶ πῆγα στὴ Σκήτη τῶν Ἁγίων Πατέρων νὰ μοῦ τὴν ἐπιδιορθώσουν ἐκεῖ οἱ μοναχοί. Διότι ἀπὸ τὴν πολυκαιρία εἰχει παλαιωθει καὶ ἐτρώθηκε ἢ καρδιά μου ἀπὸ τὴν καλογερική.Πῆρα, λοιπόν, τὴν 'Ἁγίαν Εἰκόνα ἐπιδιορθωμένη....καὶ τὴν ἔβαλα στὸ πενιχρό μου καλύβι, τὸ ὅποιον μόνος μου ἔκτισα τότε σὲ μία ἀπομονωμένη γωνία τῶν πατρικῶν μου κτημάτων.... Ἔκεινην εἶχα μόνη παρηγοριὰ καὶ βοήθεια σὲ ὅλους τους πειρασμοὺς καὶ θλίψεις τοῦ βίου μου. Ἔτρεχαν δὲ καθημερινῶς οἱ γείτονες στὴν ταπεινή μου κέλλαν χάριν προσκυνήσεως τῆς θείας ἐκείνης Εἰκόνος καὶ ἢ Χάρις Τῆς ἐνεργοῦσε ἄπειρα θαύματα....", (μόν. Θεοκλ. Διονυσιάτου, δ.π,, σέλ. 63).
ἴδ. Ἐπανεμφανίζεται ἢ Παναγία σὲ ὁράματά του.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1924 παρουσιάστηκε στὸν Ῥπνο τοῦ Ἄνθιμου μία ὡραιότατη κόρη ὑψηλοῦ ἀναστήματος, ἢ ὁποία τοῦ ζήτησε νὰ τῆς βάλει ἄσπρο φόρεμα. Ἀπὸ ἁπλότητα δὲν ἔδωκε σημασία στὸ ὄνειρο καὶ τὸ παραμέλησε. Ὡστόσο ἀρρώστησε βαριά, ἢ δὲ ἀσθένεια τοῦ παρατάθηκε μέχρι τὰ τέλη τοῦ Δεκέμβρη καὶ βασανίσθηκε σκληρά. Τότε, πάλι ὃ Γέροντας εἶδε στὸν Ῥπνο τοῦ τὴν ἴδια κόρη, ἢ Ὅποια τοῦ ζητοῦσε τὸ ἄσπρο φόρεμα καὶ τὸν προέτρεπε νὰ μὴν τὸ ἀμελήσει...Ἐπίστευσε πλέον, ὅτι ἦταν ἢ Παναγία. Θορυβημένος τὴν ἑπομένη ἔστειλε τὴν Εἰκόνα της στὸν χρυσοχόο νὰ τὴν ἀσημώσει. Ὅταν ἢ εἰκόνα ἦλθε ἀσημωμένη στὸ “ταπεινόν μου κελλίον τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων, εὐθὺς ἔφυγαν οἱ ζάλες καὶ ἢ σκότισις τῆς κεφαλῆς μου, ὅπου πέντε μῆνες μὲ ἔβασανιζαν".Τὴν Παναγία ἐπεκαλεΐτο ὃ Ἄνθιμος καὶ στὴν Παναγία κατέφευγε σὰν ἕνα "δένδρο δροσερὸ καὶ κατασκιο", ὅπου ἀναπαυόταν κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ (μόν. Θεοκλ. Διονυσιάτου, ο.π., σέλ. 63). "Κάθε βράδυ Τὴν ἱκέτευα θερμῶς μὲ δάκρυα στοὺς ὀφθαλμούς μου νὰ μοῦ εἶναι Ὁδηγὸς καὶ Προστάτης καὶ νὰ μὲ βοηθήσει ἢ Χάρις Της, σύμφωνα μὲ τὸ Ὄνομά Της, νὰ κάμω μοναστήρι, νὰ ἀποθησαυρίσω ἐκεῖ μέσα τὴν Πάνσεπτον Εἰόνα Της".
ἰέ. Ἀποφασίζει νὰ κτίσει Ἱερὴ Μονὴ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας.
Σὲ ἡλικία 60 ἐτῶν ἀποφάσισε νὰ κτίσει τὸ ποθούμενο μοναστήρι γιὰ νὰ στεγάσει τὰ πλέον ἀφοσιωμένα τέκνα του, τὶς μοναχές, ποῦ μὲ τοὺς δύο φοβεροὺς διωγμοὺς ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία εἶχαν φτάσει τὶς πενήντα καὶ σὰν περιπλανώμενα πρόβατα ἔθλιβοντο, ἀφοῦ δὲν εἶχαν μάντρα νὰ στεγασθοῦν. Γιὰ τὴν ἄνεγερση τῆς μονῆς κατέφυγε ἀρχικὰ στὸν τόπο καταγωγῆς του, τὰ ναυτικὰ Καρδάμυλα καὶ μάλιστα, στὴ θέση "Πέρα Παναγιά", γιατί ἤθελε νὰ ἱδρύσει μονὴ στὴν περιοχὴ τῆς βόρειας Χίου.Ἄλλα ὃ τότε Μητροπολίτης Καρδάμυλων, Βολισσου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν, ὃ Ἰωακεὶμ Στρουμπὴς ἀρνήθηκε.
Ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὰ Καρδάμυλα ὃ Ἄνθιμος, ὑπέβαλε νέα αἴτηση στὶς 6 Ἰουνίου τοῦ ἔτους 1927, μὲ τὴν ὁποία ζητοῦσε τὴ χορήγηση ἀδείας γιὰ τὴν ἀνέγερση Μονῆς. Ὅμοιας ἀντιδράσεις ἔφερε καὶ ὃ γέρων Μητροπολίτης Χίου Ἱερώνυμος Γοργίας, ὃ ὅποιος θεωροῦσε ξεπερασμένος Ἰδέας περὶ ἱδρύσεως μοναστηριῶν καὶ τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τὸν μοναχικὸν βίον. Στὴν αἴτηση διατυπωνόταν παράκληση τοῦ ἀρχιμανδρίτη Ἄνθιμου, ἀλλὰ καὶ τῶν 35-40 καλογραιῶν, θυμάτων τοῦ Μικρασιάτικου ξερριζώματος, ποῦ ἄστεγες καὶ ρακένδυτες ἐπαιτοῦσαν στέγη καὶ τροφὴ καὶ ζητοῦσαν τὴν προστασία του. Σκοπὸς τοῦ Ἄνθιμου ἦταν νὰ κτίσει "Ἱερὸν Παρθενώνα" μὲ ἐκκλησία γιὰ νὰ μένουν, νὰ προσεύχονται καὶ νὰ ἐργάζονται οἳ μοναχές.Μὲ τὶς πιέσεις μεγάλων Χίων εὐπατριδῶν καὶ εὐεργετῶν τοῦ νησιοῦ, οἳ δυσκολίες παρακάμφθηκαν καὶ οἳ λυσσώδεις ἀντιδράσεις τῶν ὀργάνων τοῦ σατανᾶ νικήθηκαν. Ἔτσι, τοῦ χορηγήθηκε ἢ ἄδεια στὶς 5 Νοεμβρίου τοῦ 1927.
Στὶς 19 Φεβρουαρίου τοῦ 1928, ἥμερα Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω, ἔτελεσεν ὃ ἴδιος τὸν Ἁγιασμὸ τῶν θεμελίων της Μονῆς καὶ μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ κατάνυξη ψυχῆς ἔθεσε ὃ ἴδιος τὸν θεμέλιο λίθο, παρουσία πλήθους πιστῶν καὶ πνευματικῶν του τέκνων σὲ μία περιοχή, λίγα χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὸν συνοικισμὸ Φράγκομαχαλα, ἐπάνω στὸ λοφίσκο καὶ στὸ δρόμο, ποῦ ὁδηγεῖ στὸ χωριὸ Καρυές. Τὰ ὑλικὰ μὲ τὴ φροντίδα τοῦ συγκεντρώθηκαν καὶ οἱ ἐργασίες ἄρχισαν μὲ τὴν ἐπίβλεψή του. Ὃ ἴδιος ἐκτελοῦσε χρέη ἀρχιτέκτονα, διευθυντή, γραμματέα καὶ ταμία. "Βρεχόμενος καὶ χιονισμένος τὸν χειμώνα καὶ καιόμενος μὲ τὸν ἥλιο τὸ καλοκαίρι" ἐργάζεται μὲ τοὺς μαστόρους, ἄοκνα. Διαθέτει γιὰ τὸ ἔργο ὅ,τι χρήματα συγκεντρώσει ἀπὸ τὶς οἰκονομίες του ὡς ἱερέας καὶ διευθυντὴς τοῦ Λωβοκομείου.Ἄλλα καὶ ὃ εὐσεβὴς λαὸς τῆς Χίου, γεμάτος ἔνθερμο ἐνθουσιασμὸ βοήθησε τὸν Γέροντα.Ὡστόσο ὃ μισόκαλος δαίμονας πολλὰ ἐμπόδια δημιούργησε γιὰ νὰ σταματήσει τὸ θεάρεστο ἔργο τοῦ Γέροντα! Καὶ στὴν ἐφημερίδα ἀκόμη, τόλμησαν νὰ δημοσιεύσουν αἴτημα γιὰ τὴν κατεδάφιση τῆς μισοκτισμένης Μονῆς. Οἱ διῶκτες σιώπησαν, ἀφοῦ δὲν μπόρεσαν νὰ ἀγνοήσουν τὰ ἐπιτελούμενα θαύματα ἀπὸ τὴ θαυματουργικὴ εἰκόνα τῆς "Παναγίας τῆς Βοήθειας", τὰ γνωστὰ καὶ παραδεκτὰ ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς γιατρούς.Μέσα σὲ δύο χρόνια περατώθηκε ἢ ἀνέγερση τῆς Μονῆς, τῶν κελλιῶν, καὶ λοιπῶν κτιρίων, ὡς καὶ τοῦ περικαλλοῦς βυζαντινοῦ ρυθμοῦ ναοῦ στὴ μέση τῶν ἄλλων κτισμάτων, τοῦ ὁποίου ὃ θεμέλιος λίθος τέθηκε μετὰ ἀπὸ μεγαλοπρεπῆ τελετή, στὶς 26 Αὐγούστου τοῦ 1928.
ἰστ. Ἢ Ἱερὰ Εἰκόνα τῆς "Παναγίας τῆς Βοήθειας" στὸ ναὸ τῆς Μονῆς.
Ἢ Μονή, ἕτοιμη πλέον, δεχόταν τὴν ἐγκατάσταση τῶν γυναικὼν μοναχῶν. Ὃ ἱερομόναχος Ἄνθιμος πανευτυχὴς χαιρόταν, ποῦ τὸ ὄνειρο τοῦ πραγματοποιήθηκε, ἔστω καὶ τώρα, στὰ ἑξήντα δύο του χρόνια. Ἢ ψυχική, σωματικὴ καὶ διανοητική του κούραση τέτοιες στιγμὲς ξεχνιόταν.Στὶς 30 Μαρτίου τοῦ 1930 ἢ θαυματουργὴ Εἰκόνα "Παναγία ἢ Βοήθεια" μεταφέρθηκε μὲ κατανυκτικὴ τελετὴ ἀπὸ τὸ ἀσκητήριο τοῦ Ἄνθιμου στὸ νεόδμητο βυζαντινὸ ναὸ τῆς Μονῆς. Οὐδέποτε ἐν ταῖς ἥμεραίς του βίου μου, θὰ λησμονήσω, εἶπε ὃ ἴδιος, τὴ χαρά, ποῦ εἶχα! Ἡ στὴν γῆ ἔπατουσα ἢ ἐπετοῦσα στὸν ἀέρα δὲν ἐγνώριζα! Ἡ στὰ ἐπίγεια ἤμουν ἢ στὰ οὐράνια δὲν αἰσθανόμουν! ἐδήλωσε ὃ Ἄνθιμος.Ἢ Ὑπεραγία Θεοτόκος μετοίκησε στὸ ναό, πολὺ ἐνωρίτερα! Τὸν βεβαίωσαν οἱ φύλακες τῆς Μονῆς, Νικόλαος καὶ Μαριάνθη Χατζημανώλη, οἱ ὅποιοι μὲ τὴν ἀποπεράτωση τῆς Μονῆς καὶ χωρὶς νὰ ἔχει κατοικηθεῖ κανένα κτίριο ἀκόμη, ἐνῶ ἀσφάλισαν καὶ ἔλεγξαν τὸ Μοναστήρι, εἶδαν ὡραιότατη γυναίκα ὕψηλου ἀναστήματος, ντυμὲ νὴ μεγαλοπρεπῶς, νὰ ἀνοίγει μία-μία τὶς πόρτες καθενὸς κελλιου καὶ νὰ προχωρεῖ στὸ ἑπόμενο μέχρι τὸ τελευταῖο! Ἔντρομοι οἱ φύλακες ἀπόρησαν ἀπὸ ποὺ μπῆκε ἢ γυναίκα, ἀφοῦ ὅλες οἱ πόρτες ἦταν κλειστὲς καὶ ἔτρεξαν νὰ τὴν φτάσουν ἀπὸ τὸ ἀντίθετο σημεῖο τοῦ διαδρόμου, ὅπου δὲν ὑπῆρχε ἄλλη διέξοδος. Ἂλλ' ἢ γυνὴ ἔγινεν ἄφαντος ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν τῶν!....". (Ὃ Γέροντας, μόν. Θεοκλ. Διονυσιάτου, σέλ. 42-43).
Τὸ Μοναστήρι λειτούργησε μὲ κοινοβιακὸ σύστημα.Ἢ Μονή, δηλαδὴ ὃ Ἱερὸς Παρθενώνας, "ἔπηρε τὴν ἐπωνυμία τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνας, Παναγία ἢ Βοήθεια".Ὃ Γέροντας ἀποχώρησε ἀπὸ τὸ Λωβοκομειο μετὰ ἀπὸ εἴκοσι χρόνια προσφορᾶς.
Οἳ ποικίλες ὡστόσο συμφορὲς τῆς ζωῆς, ὃ βαθὺς πόνος οἱ ἀσθένειες καὶ οἱ θλίψεις ὁδηγοῦσαν τοὺς πιστοὺς στὸ Μοναστήρι τῆς "Παναγίας τῆς Βοήθειας" γιὰ νὰ προσευχηθοῦν καὶ νὰ ζητήσουν τὴ βοήθεια τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνας τῆς Παναγίας. Οἱ πιστοί, κουρασμένοι στρατοκόποι τῆς ζωῆς, ἔτρεχαν νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ τοῦ Γέροντα. Καὶ ὃ πάπα- Ἄνθιμος μὲ ἀνεξάντλητη καλωσύνη πρόσφερε σὲ ὅλους πνευματικὴ στήριξη καὶ ὁδηγοῦσε ὅλους στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ἢ Μονὴ στάθηκε τὸ ὀχυρὸ τῶν πνευματικῶν του ἀγώνων, τὸ καταφύγιο "πάσης ψυχῆς θλιβομένης, τὸ ἀληθινὸ λιμάνι στὶς τρικυμίες τοῦ βίου καὶ ἄγκυρα ἐλπίδας".
ἴζ. Ὑπῆρξε φιλόπατρις.
Ὃ Ἄνθιμος ὑπῆρξε ταυτόχρονα καὶ φλογερὸς πατριώτης. Ἔζησε μέσα στὴν τυραννία τῆς Τουρκοκρατίας. Γεύτηκε ὅλη τὴν κακὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀλλότριων ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς γέννησης τοῦ μέχρι τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Χίου τὸ 1912. Μὲ τὴ συνείδηση, ὅτι εἶναι πατέρας τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ τοῦ νησιοῦ, ὃ ὁλόλευκος γέροντας Ἄνθιμος συμμετεῖχε καὶ στὸν ἀμυντικὸ ἀγώνα τῆς Ἑλλάδας τοῦ 1940-1941 μὲ κάθε τρόπο.Κατὰ τὴ σκοτεινὴ κατοχὴ τῆς πατρίδας μας ἀπό τους Γερμανοὺς καὶ Ἰταλοὺς ὑπῆρξε ἐμψυχωτὴς καὶ συμπαραστάτης στοὺς σκληρὰ δοκιμαζόμενους συμπατριῶτες του. Ἄλλα τὸ σπουδαιότερο, διεφύλαξε καὶ διέσωσε τὴν Ἱερὰ Μονή, τὴν ὁποία οἱ Γερμανοὶ θέλησαν νὰ κάνουν ὁρμητήριό τους, τοποθετώντας πολεμοφόδια στὸ Μοναστήρι.Ὃ ἁγιασμένος Γέροντας ἱερουργοῦσε μὲ Πατριαρχικὴ μεγαλοπρέπεια. Στὸ πρόσωπό του, τὸ εἰρηνικὸ καὶ γαλήνιο, ἀντιφέγγιζε ἢ ὅσια ψυχή Του, ἀκτινοβολοῦσε ἢ ἀδιάλειπτη προσευχή Του, ἢ συντροφιά Του μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ τὴν Παναγία Δέσποινα. Ἢ ἀκτινοβολία τοῦ Μοναστηρίου τῆς "Παναγίας τῆς Βοήθειας" γρήγορα ξεπέρασε τὰ "ὅρια τοῦ νησιοῦ", ἁπλώθηκε σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα καὶ πιὸ πέρα ἀκόμη, στὴν Ἑλληνικὴ διασπορὰ τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, τῆς Αὐστραλίας καὶ τοῦ Καναδᾶ.
ἰη. Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν, ἀλλὰ καὶ ἄριστος βοτανολόγος.
Ὃ Γέροντας ἦταν μία πνευματικὴ παρουσία στὴ Χίο, ποῦ κάλυψε σχεδὸν ἑπτὰ δεκαετίες. Στὸ διάστημα αὐτό, ὅπως ὃ ἴδιος ἐξομολογήθηκε, δὲ χόρτασε "οὔτε τὸ ψωμί, οὔτε τὸν Ῥπνο". Δεῖγμα χαρακτηριστικό του ἄνθρωπου, ποῦ ἔβαλε σκοπὸ τῆς ζωῆς του νὰ "δίνει". Νὰ δίνει χωρὶς ποτὲ νὰ ζήτα τίποτε, χωρὶς νὰ παίρνει...".
Ἢ ἰατρικὴ τοῦ ἦταν καθαρή, ἐμπειρικὴ καὶ τίμια. 'Ὅταν ὑπῆρχαν περιπτώσεις, ποῦ ξέφευγαν ἀπὸ τὰ γνωστά του γιατροσόφια, ἀλλὰ καὶ τὶς εὐχὲς καὶ σταυρώματα, τότε ὃ ἴδιος ἔστελνε τοὺς ἀσθενεῖς στοὺς εἴδικους γιατρούς.. Τὰ βότανα τὰ μάζευε ὃ Ῥδιος ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὰ πλούσια Χιώτικη χλωρίδα καὶ τὰ φύλαγε μὲ περισσὴ ἐπιμέλεια. Βασικὸς τρόπος θεραπείας "τὸ σταύρωμα καὶ ἢ ἐπίθεση τῶν χεριῶν τοῦ πάνω στὸν πάσχοντα, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ βαθιὰ προσευχή." Ἕκτος ὅμως, ἀπὸ τὴν ἀναμφίβολη γνώση τοῦ Ἄνθιμου γιὰ τὴ χρήση τῶν βοτάνων, ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη ἐκδοχὴ γιὰ τὴ χρησιμοποίησή τους: ἢ ταπείνωση.Ἤθελε νὰ κρύβει τὰ "κατὰ Θεία Χάριν" θαυματουργικὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐπεμβάσεών του καὶ ἕνας τρόπος ἦταν τὰ βότανα ἢ τὸ "λαδάκι" τῆς Παναγίας, ὥστε νὰ μὴ φαίνεται, ὅτι ὃ ἴδιος ἔκανε τὸ θαΰμα, ἀλλὰ "ὃ χόρτος τοῦ ἄγροϋ", ὅπως ὃ Ἰησοῦς χρησιμοποίησε πηλὸν ἢ τὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ.
Ἢ πόρτα τοῦ Μοναστηρίου ἦταν ἀνοιχτὴ σὲ ὅλους, χριστιανούς, Τούρκους καὶ Ἑβραίους. Τοὺς δεχόταν ὅλους καὶ τοὺς ἐφρόντιζε μὲ τὴν ἴδια στοργὴ καὶ ἀγάπη.
ἴθ. Ἄσθενει σοβαρότατα.
Ὅμως ὃ χρόνος βαρὺς συσσωρεύθηκε ἐπάνω του. Ἢ μακροχρόνια ἀρρώστια τοῦ στομάχου ἔφτασε πιὰ στὸ ἀπροχώρητο. Οἳ δυνάμεις τοῦ σταδιακὰ τὸν ἐγκατέλειπαν. Ἔχει περάσει πλέον τὰ ὀγδόντα ἑπτὰ τοῦ χρόνια. Δέκα χρόνια πρὶν ὃ θεράποντος γιατρὸς τῆς Μονῆς ἔχει διαπιστώσει, ὅτι "Ἀνωτέρα Δύναμη συγκράτει στὴ ζωὴ τὸν Γέροντα".
Τὴν πρώτη Ἰανουαρίου τοῦ 1959 ἐτέλεσε τὴν τελευταία του λειτουργία. Πλῆθος κόσμου εἶχε κατακλύσει τὸ ναό, σὰ νὰ γνώριζε, ὅτι ὃ Γέροντας θὰ λειτουργοῦσε γιὰ τελευταία φορά. Στὰ Εἰσόδια τῆς Παναγίας τοῦ 1959 ὃ πολυσέβαστος καὶ ὁλόλευκος Γέροντας, ἔχοντας ξεχάσει τοὺς ἐνενήντα χειμῶνες ποῦ εἶχε περάσει, ἐτέλεσε καὶ σὲ αὔτη τὴν τελευταία χρονιὰ τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ τὴν περιφορὰ τῆς Ἱερῆς Εἰκόνας, ψάλλοντας. Στὶς 27 Ἰανουαρίου τοῦ 1960 ἦλθε γιὰ τελευταία φορὰ καὶ κοινώνησε τῶν Ἄχραντων Μυστηρίων. "Τὴν πάσα ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι", εἶπε, κὰ ἀσπάσθηκε τὴν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Τὸ πρωὶ τῆς 1ης Φεβρουαρίου τοῦ 1960 κάλεσε στὸ κελλὶ τοῦ τὶς μοναχὲς καὶ ἀνακοίνωσε, ὅτι θὰ ἀναχωρήσει ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο. Τὶς παρακάλεσε νὰ μὴν προσεύχονται πιὰ γιὰ τὴν ὑγεία του, γιατί "ἔληλυθεν ἢ ὥρα" νὰ φύγει γιὰ τὴν ἄλλη ζωὴ καὶ ἔδωκε τὶς τελευταΐες συμβουλές του· νὰ εἶναι ἀγαπημένες μετάξι τους καὶ νὰ σέβονται τὴ Μονή. Τὶς εὐχαρίστησε, γιατί καταδέχθηκαν καὶ ἔγιναν ὑποτακτικές του καὶ ἐζήτησε συγγνώμη, ἂν ποτὲ τὶς ἐπίκρανε. “Ολη ἢ Χίος, ἔλεγε, νὰ ἔχει τὴν εὐχή μου, τὴν ταπεινὴ εὐχή μου.... καὶ ἐὰν παρεπίκρανα κανένα, τοῦ ζητῶ συγχώρησιν. Ὅλους τους παρακαλῶ νὰ εὔχονται γιὰ τὴν ἁμαρτωλή μου ψυχή".Ἀπὸ κείνη τὴν ἥμερα ὃ Ἄνθιμος ἔμεινε στὸ κρεβάτι του, ὑποφέροντας βαριὰ ἀπὸ τὸ νόσημα τοῦ χωρὶς νὰ δοκιμάζει τροφή, πίνοντας μόνο λίγο νερὸ καὶ μεταλαμβάνοντας κάθε μέρα μὲ κατάνυξη τῶν Ἄχραντων Μυστηρίων.Μὲ τὴ διάδοση τῆς ἀσθενείας τοῦ μεγάλος ἀριθμὸς πιστῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν πηγαινοερχόταν στὸ Μοναστήρι γιὰ νὰ δεῖ τὸν Γέροντα καὶ νὰ πάρει τὴν εὐχή Του. Ὃ Ἄνθιμος ὅλους τους γνώριζε καὶ ἀπὸ ὅλους ζητοΰσε - μὲ δακρυσμένα μάτια- συγχώρεση. Μία ἦταν ἢ θερμὴ παράκληση σὲ ὅλους: νὰ ἄγαπουν καὶ νὰ προστατεύουν τὸ Μοναστήρι Του.
κ. Ἢ ὄσιακή Του κοίμηση.
Στὶς 15 Φεβρουαρίου τοῦ 1960, ἥμερα Δεύτερα καὶ ὥρα 06:35' πρὶν ὃ ἥλιος ἀνατείλει, ὃ φωστήρας καὶ ποδηγέτης πατέρας Ἄνθιμος παρέδωκε τὸ πνεῦμα του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, σὲ ἡλικία 91 χρόνων. Κοιμήθηκε τὸν τίμιο καὶ γαλήνιο Ῥπνο τοῦ δικαίου. Ὃ θρῆνος καὶ ἢ ὀδύνη τῶν ὀγδοήκοντα -μοναζουσῶν- δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ περιγραφεῖ. Πένθιμα διακοσμήθηκε ὅλη ἢ Μονή. Οἳ καμπάνες τοῦ Μοναστηρίου σήμαιναν λυπητερὰ καὶ θρηνοῦσαν τὸ χαμὸ τοῦ Ἱδρυτῆ καὶ Κτίτορα. Οἳ θλιμμένες κωδωνοκρουσίες τοὺς ἀνακοίνωναν στὸ Χιακὸ λαό, ὅτι ὃ μέγας εὐεργέτης τοὺς "ἔκοιμηθη". Ἄλλα καὶ οἱ καμπάνες ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν τῆς Χίου ἀνήγγειλαν στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Χίου τὴν "Κοίμηση τοῦ Στοργικοῦ Πατέρα".Τὸ ἀπομεσήμερο τῆς 16ης Φεβρουαρίου καὶ ἐνῶ ὃ ἥλιος ἔδυε, ἢ σεβάσμια σωρὸς τοῦ πάπα -Ἄνθιμου ἔναποτιθετο σὲ μνημεῖο δίπλα στὸ ναό, κοντὰ στὸ πεῦκο, ποῦ ὃ ἴδιος φύτεψε. Οἳ ἀραιὲς σταγόνες τῆς βροχῆς καὶ τὰ δάκρυα τῆς ἀγάπης τοῦ Χιακου λαοῦ καὶ τῶν πνευματικῶν τέκνων τοῦ Γέροντα πότισαν τὸ χῶμα, ποῦ δέχτηκε τὸ σεπτὸ Σκήνωμά Του.
κά. Θαυματουργεῖ ἐν ζωή.
Ὃ Ἄνθιμος δὲν μᾶς ἄφησε συγγράμματα, γιατί δὲ γνώριζε πολλὰ γράμματα. Ἄφησε ὅμως νουθεσίες πολλὲς καὶ πολύτιμους λόγους, γραμμένους ἀπὸ μοναχές, ὅπου φαίνεται ἢ φλογερή του πίστη καὶ ἢ κατὰ Θεὸν σοφία του. Ὅπως ὁμολογεῖται καὶ ἀπὸ τὶς μοναχές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλους, τόσο στὴ Χίο, ὅσο καὶ στὴν ἀλλοδαπὴ εὐρισκόμενους πιστούς, ὃ ἱερομόναχος Ἄνθιμος μὲ τὴ Θεία Χάρη ἐμφάνισε θαυματουργὴ δύναμη καὶ ἐνῶ ἀκόμη ἦταν στὴ ζωή. Ἔτσι, λοιπόν, ἐθεράπευε πληγές, ἕλκη, διάφορα τραύματα, στραμπουλίγματα, φνιδιάσματα, ὅπως λένε στὴ Χίο τὰ πρηξίματα. Κατὰ τὴν ὁμολογία τῆς Ἡγουμένης Βρυαίνης, κάθε μέρα ἀπὸ τὸ κελλὶ τοῦ περνοῦσαν ἑξήντα ἕως ἑβδομήντα ἀσθενεῖς, στοὺς ὁποίους ἔδινε πάντα παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα. Ἀναρίθμητα τὰ θαύματα! Τὶς ἀλοιφὲς τὶς ἐφτίαχνε μόνος. Μὲ ἀφεψήματα βοτάνων καὶ μὲ καταπλάσματα προσέφερε σὲ ὅλους ἀνακούφιση. Γιὰ τοὺς βασανιζόμενους ἀπὸ δαιμόνια καὶ τοὺς ψυχικὰ ἄρρωστους εἶχε τοὺς ἐξορκισμούς.Μερικὰ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου:
1. Σηκωτὴ πῆγαν τὴν Παρασκευὴ Αἰκατερίνη στὸ Λωβοκομεΐο μὲ πρήξιμο στὴν κοιλιὰ καὶ κίνδυνο νὰ φτάσει τὸ νερὸ στὴν καρδιά. «Ἄταφος νεκρὸς πῆγα κοντά του», εἶπε ἢ Ῥδια. Οἱ γιατροὶ τῆς Χίου καὶ ὃ περίφημος γιατρὸς Κουντουρας δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους, ὅταν διαπίστωσαν τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας της.
2. Ὃ Βουλευτὴς Χίου Ροδοκανάκης στὸν Γέροντα Ἄνθιμο κατέφυγε, ὅταν ὃ γαμπρὸς τοῦ ὃ ξακουστὸς γιατρὸς Κουντουρας στάθηκε ἀνήμπορος νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ ἀπὸ τότε ὃ Κουντουρας πολὺ σεβόταν τὸν πατέρα Ἄνθιμο καὶ τοῦ φάνηκε μάλιστα, καὶ χρήσιμος· τὸν ἀθώωσε ὅταν οἳ δήμιοί του θέλησαν νὰ τὸν φυλακίσουν γιὰ τὶς "γιατριές", ποῦ ἔκανε.
3. Ἀπὸ πολυαρθρίτιδα θεραπεύει τὸ νεαρὸ Ἐμμανουὴλ Βακέντη ἀπὸ τὴ Σάμο τὸ 1930, ἐνῶ τὸν φιλοξενοῦσε στὸ κελλί του.
4. Ἀργότερα τὸ 1966 ἢ "Παναγία ἢ Βοήθεια" χάρισε ξανὰ τὴν ὑγεία τῆς γυναίκας του, ποῦ ὑπέφερε ἀπὸ ὄγκο στὸ στῆθος.
5. Στὸ Λωβοκομειο ἦταν ἀκόμη, ὅταν πῆγε νὰ ἐξομολογηθεῖ ἢ Κυριακὴ Ἀμπατζή, γιατί ἤθελε νὰ "χαλάσει" τὸ τέταρτο παιδί, ποῦ περίμενε, εἶχε ἤδη τρία κορίτσια καὶ φοβόταν, μήπως ἀποκτοῦσε πάλι κορίτσι. Ὃ Γέροντας τὴν ἀπέτρεψε, τὴν στήριξε καὶ τὴ διαβεβαίωσε, ὅτι ἦταν ἀγόρι καὶ θὰ τὸ βαπτίσει ὃ ἴδιος.
6. Ἀπὸ βέβαιο πνιγμὸ ἔσωσε τὸν καπετὰν Γιώργη τὸν Λιγνὸ καὶ τὸ πλήρωμά του ἀπὸ τὶς Αἴγνουσες, ὃ ὅποιος ἄσπαζομενος τὸν Γέροντα, τοῦ εἶπε, εἰς ἐπήκοον ὅλων: "Ἐκεῖ, ποῦ ταξιδεύαμε Γέροντά μου, μᾶς ἐπίασε κυκλώνας... κλάματα, φωνές, ἀπελπισία στὸ πλήρωμα. Παναγία μου Βοήθεια καὶ Ἅγιε Ἄνθιμε, σῶσε μας ἀπὸ τοῦτο τὸ κακό, φωνάζω. Δὲ θὰ τὸ πιστὲ ψεῖς, Γέροντά μου! Μία ἀόρατος δύναμις ἅρπαξε τὸ ὑπερωκεάνειο ἐκεῖνο σὰν νὰ ἦταν καρυδόφυλλο, τὸ πέταξε στὴν ξηρά, πάνω σ' ἕνα βουνὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πάλι τὸ παίρνει καὶ τὸ φέρνει μέσα στὴ θάλασσα σὲ ἄλλο μέρος μακρυὰ ἀπὸ τὸν κυκλώνα...".
κβ. Θαύματα μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ἐν Κυρίω.
Ὅμως τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου συνεχίζονται καὶ μετὰ τὴν "κοίμησή" Του.
1. Ἀπὸ βέβαιο θάνατο σώζει τὸ κοριτσάκι τοῦ Αἰμίλιου καὶ τῆς Εἰρήνης Πολίτση ἀπὸ τὸν Κορυδαλλό. Οἳ γιατροὶ τοῦ ἀφαίρεσαν μέρος ἀπὸ τὸ συκώτι μὲ τὴ γνωμάτευση, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα ζωῆς. Τώρα, κάθε καλοκαίρι φέρνουν τὴ μικρὴ Μαρία στὴ Χίο γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν τὴν Παναγία καὶ τὸν Ἅγιο Γέροντα.
2. Τρεῖς φορὲς "ἄνοιξαν" τὴ Μαρία Βαμβούρη στὴν κλινική του Ἀντωνάκου στὸν Πειραιὰ γιὰ νὰ τὴ χειρουργήσουν, μὰ ἀπελπισμένοι οἱ γιατροὶ τὴν ἄφησαν... Στὸν Ῥπνο τῆς ὅμως ὁ Γέροντας τὴν ἐνθάρρυνε νὰ μὴ φοβᾶται. Δὲν θὰ πεθάνεις. Δύο ποτήρια χαμομήλι ἀπὸ "θερμός", ποὺ ἔχει δίπλα σου καὶ μία ἀσπιρίνη θὰ σὲ βοηθήσουν νὰ ξεπρησθεΐς. Εἶχε γίνει σὰν "ἄστακος"...;Οἳ γιατροὶ δὲν μποροῦσαν νὰ πιστεψόυν τὸ θαυμά!
3. Μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Γέροντα καὶ τὴ θαυματουργὴ δάφνη, ἢ Παναγία χαρίζει ὑγιέστατα καὶ πανέξυπνα παιδιὰ σὲ πολυάριθμα ἄτεκνα ζευγάρια. Γιὰ πρώτη φορὰ ἔχουμε λύση τῆς στείρωσης στὴ Μαρκέλλα Τσίμηλα. Τὴν νύκτα τῆς κηδείας τοῦ ὁ Γέροντας παρουσιάσθηκε στὸν ὕπνο της καὶ τῆς εἶπε, νὰ βράσει φύλλα ἀπὸ τὴ δάφνη, ποῦ εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ φέρετρό του καὶ νὰ τὸ πιεῖ.
4.Σὲ πολλὰ παιδιά, ποῦ γεννιουνται μὲ τὴ θαυματουργὴ δύναμη τοῦ Γέροντα, πίνοντας τὸ ἀφέψημα τῆς δάφνης ποῦ ὃ Ῥδιος φύτεψε στὸ Μοναστήρι; οἱ γονεῖς δίνουν τὸ ὄνομα τοῦ Ἄνθιμος, Ἀνθίμη.
4γ. Κατατάσσεται στὸ Ἁγιολόγιο.
Ἢ ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου ἔγινε στὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1965, ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρα Ἀνθίμου Ἐπισκόπου Νικαιας ἄλλα καὶ ἑορτὴ ἀνακομιδῆς τῶν Ἱερῶν Λείψανων καὶ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.Πλῆθος πιστῶν ἦλθαν νὰ ἀσπασθοῦν τὰ Ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου, τὰ ὅποια τοποθετήθηκαν καὶ φυλάσσονται μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα τῆς Μονῆς, δεξιὰ τῆς Ἁγίας Τράπεζας.Τὸ κελλὶ τοῦ βρίσκεται ἀκριβῶς μπροστὰ στὴν εἴσοδο δεξιὰ μετὰ ἀπὸ τὴ σιδερένια θύρα τῆς Μονῆς. Ἐκεῖ οἱ εὐσεβεῖς προσκυνητὲς μποροῦν νὰ βρεθοῦν στὸν Ἱερὸ Χῶρο, ποῦ ἔζησε ὃ Ἅγιος Ἄνθιμος, καὶ νὰ προσκυνήσουν τὴν πτωχικὴ Τοῦ κλίνη, μὲ ὅλα τὰ προσωπικὰ Τοῦ ἀντικείμενα, μικρὰ καὶ μεγάλα.Μὲ τὴν ὓπ' ἀριθ. 1148 ἀπὸ 14-8-1992 ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὃ Ὅσιος Ἄνθιμος κατετάγη εἰς τὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας.Ἀκολουθία τοῦ Ὅσιου καὶ θεοφόρου Πατρὸς Ἀνθίμου ἐποίησε ἢ ὄσιωτατη Μοναχὴ ἁγία Γερόντισσα Βρυαίνη τὸ ἔτος 1960, ἢ ὁποία καὶ ψάλλεται κατὰ τὴ 15η Φεβρουαρίου, ἥμερά της κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου.Ἤδη ἔχουν ἁγιογραφηθεῖ πολλὲς εἰκόνες τοῦ Ἁγίου μετὰ ἀπὸ παράκληση πιστῶν χριστιανῶν.Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1993 ἐγκαινιάσθηκε ὃ πρῶτος Ναὸς τοῦ Ὁσίου Ἀνθίμου τοῦ Χίου, ποῦ κτίστηκε στὴν τοποθεσία, ὅπου γεννήθηκε ὃ Ὅσιος, στὰ Λειβάδια τῆς Βροντάδου.
Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ Ὁσίου Ἀνθίμου τοῦ Χίου, ν' ἀξιωθοῦμε τῆς Οὐρανίου Βασιλείας. Ἀμήν.
Ἀπολυτίκιον
Νέον στήριγμα Ὀρθοδοξίας, νεοκόσμητον ἄνθος ἅγνειας, Νικομήδειας Ἀνθίμου .συνώνυμος τῶν ἀρετῶν τὲ ἐκείνου ὁμότροπος, νέων Ὅσιων σφαγὶς καὶ ἀγλάισμα, πάτερ Ἄνθιμε τῆς Χίου πάσης τὸ καύχημα, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρησασθαι ἤμιν τὸ μέγα ἔλεος.
ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΔΡΥΜΑ
"ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου