Ἢ ὑπερβολικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸν μετανοημένο ἄνθρωπο. Τὰ εἴδη τῆς μετάνοιας καὶ τὰ εἴδη τῶν ἁμαρτημάτων.

Ἢ ὑπερβολικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸν μετανοημένο ἄνθρωπο. Τὰ εἴδη τῆς μετάνοιας καὶ τὰ εἴδη τῶν ἁμαρτημάτων.

Δὲν ἔχει τόσο μεγάλη ἀγάπη καὶ τόσο φλογερὸ ἔρωτα ὃ γαμπρὸς γιὰ τὴ νύφη, ὅση ἀγάπη καὶ ὅσον ἔρωτα ἔχει ὃ ἀληθινὸς καὶ γλυκύτατος Νυμφίος τῶν ψυχῶν μας, ὃ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, γιὰ ἕναν ἁμαρτωλό, ποῦ ἐπιστρέφει ἀπὸ τὴν πλάνη μὲ γνήσια μετάνοια. Τὸν ἀγκαλιάζει ἀόρατα, σὰν Πατέρας φιλόστοργος, τὸν καταφιλάει γλυκά, κάνει γιὰ χάρη του στοὺς οὐρανοὺς γιορτή, πανηγύρι μεγάλο, ὅπως βεβαιώνει ὃ ἴδιος στὸ Εὐαγγέλιο: «Χαρὰ γίνεται στὸν οὐρανὸ γιὰ τὴ μετάνοια ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ» (Λούκ. 15:7).

Ἕνας ἄνθρωπος, πάντως ποῦ εἶναι γιὰ πολὺ καιρὸ ὑποταγμένος σὲ ἁμαρτωλὰ πάθη , δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἐλευθερωθεῖ ἂπ' αὐτὰ καὶ νὰ μετανοήσει γνήσια, ἔστω κι ἂν τὸ ἀποφασίσει, ἂν δὲν λάβει ἂπ' τὸ Θεὸ τὸ χάρισμα τῆς μετάνοιας. Ἄλλα τὸ χάρισμα αὖτο, δὲν δίνεται στὸν ἁμαρτωλό, ἂν πρῶτα δὲν τὸ ζητάει ἐπίμονα καὶ ἀπὸ τὸν ἐλεήμονα  καὶ  φιλάνθρωπο Κύριο. <<ζητᾶτε>> λέει. «καὶ θὰ σᾶς δοθεῖ, χτυπᾶτε τὴν πόρτα καὶ θὰ σᾶς ἀνοιχθεῖ» "(Μάτθ.7:7). Κανένα οὐράνιο χάρισμα δὲν μᾶς δίνει ὃ Θεός, ἂν ἔμεις δὲν τὸ ζηταμὲ μὲ ἐπιμονή, γιὰ νὰ μὴν παραβιάσει τὸ αὐτεξούσιο καὶ τὴν ἐλευθερία μας. Μᾶς δίνει, ὅμως, πολλὲς ἀφορμὲς , γιὰ νὰ ζητᾶμε τὴ χάρη Του. Ἔτσι, μὲ τὴν παραχώρησή Του βρίσκουν ἀπὸ τὴ μία τους δικαιοὺς θλίψεις καὶ πειρασμοὶ διάφοροι, ποῦ πολλὲς φορὲς φτάνουν στὰ ὅρια τῆς ἀνθρώπινης ἄντοχης καί ἂπ τὴν ἀλλὴ τοὺς ἁμαρτωλοὺς συμφορές, ἀρρώστιες, κίνδυνοι καὶ ἀναποδιές, 'ὥστε, ἀναγκασμένοι ἂπ' ὅλα αὐτά, νὰ ἔρχονται σὲ μετάνοια, ν' ἀφήνουν κάθε κακία καὶ νὰ προστρέχουν στοῦ Θεοῦ τὸ ἔλεος, ζητώντας τὴ

χαρῆ καὶ τὴ βοήθειά Του.

Ἢ μετάνοια, ἀγαπητοί μου, μὲ κριτήριο τὴν προέλευσή της, εἶναι δύο εἴδων. Ἐκείνη ποῦ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη βούλησή μας  ὅταν κραυγάζουμε τό, "Ἁμάρτησα!", καὶ τρέχουμε στοὺς πνευματικούς μας πατέρες γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ ἐκείνη ποῦ προέρχεται ἀπὸ τὸ Θεό, ποῦ δίνεται χαρισματικὰ ἂπ' Αὐτὸν -ὅταν ὁλότελα καὶ ὁλόψυχα μισήσουμε τὶς ἁμαρτίες ποῦ ἐξομολογηθήκαμε, χύνοντας δάκρυα κατανυκτικὰ στὴ θύμησή τους. Ἢ κατάνυξη τούτη εἶναι σημάδι φανερό της συγχωρήσεως καὶ τῆς σωτηρίας μας.

Πρέπει, ὅμως, νὰ ξέρουμε, ὅτι καὶ τ' ἁμαρτήματα διακρίνονται σὲ διάφορα εἴδη. 'Ἄλλα εἶναι ἑκούσια, δηλαδὴ θεληματικά, καὶ ἄλλα ἀκούσια, δηλαδὴ ἀθέλητα. 'Ἄλλα εἶναι φανερά, ἐκεῖνα δηλαδὴ ποῦ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ἄλλα κρυφά, ἐκεῖνα ποῦ δὲν γίνονται μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἄλλων. 'Ἄλλα πάλι εἶναι γνωστά, ἐκεῖνα δηλαδὴ ποῦ, κι ἂν δὲν τὰ εἶδαν οἱ ἄνθρωποι, ὡστόσο τὰ γνωρίζουν, καὶ ἄλλα ἄγνωστα, ἐκεῖνα ποῦ σκεπάζονται μὲ τὸ πέπλο τῆς ὑποκρισίας. Γιατί συχνὰ ἕνας ἄνθρωπος ἄλλος φαίνεται καὶ ἄλλος εἶναι στὴν πραγματικότητα. Ἐνῶ φαίνεται δίκαιος, καλοσυνάτος καὶ ἐνάρετος, ἐσωτερικὰ εἶναι γεμάτος κακία καὶ δὸ-λιότητα. Πολύμορφο ζῶο, βλέπετε, εἶναι ὃ ἄνθρωπος.

"Ὅλα τ' ἁμαρτήματα, πάντως, ποῦ διαπράττουμε μὲ τὴ διάνοια, τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα, ἑκούσια ἢ ἀκούσια, γνωστὰ ἢ ἄγνωστα, φανερὰ ἢ κρυφά, εἶναι γυμνὰ καὶ τρανὰ μπροστὰ στὰ φοβερὰ θεία Μάτια, ποῦ βλέπουν τὰ πάντα. Καὶ ἂν δὲν ἀπαλλαγοῦμε ἂπ' αὐτὰ δσὸ ἀκόμα βρισκόμαστε στηζωή, μὲ τέλεια ἀποχὴ καὶ ἐξομολόγηση, τὴ φοβερὴ μέρα τῆς Κρίσεως θὰ διαλαληθοῦν μπροστὰ σὲ μυριάδες ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων. Τότε ὄχι μόνο θὰ καταντροπιαστοΰμε, μὰ καὶ θὰ ὑποστοῦμε τὴν αἰώνια κόλαση.

"Ἂς ἐξομολογηθοῦμε, λοιπόν, στὸν πνευματικό μας πατέρα, μὲ τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ μὴν ξανακάνουμε τὰ ἴδια ἁμαρτήματα, καὶ ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει τὸ χάρισμα τῆς κατανυκτικῆς μετάνοιας, ποῦ γεννάει τὰ θερμὰ δάκρυα. Ἔτσι θὰ ἔχουμε πάντα κοντὰ μᾶς ἱλαρὸ καὶ στοργικὸ τὸν φιλοψυχο Δεσπότη μας. Μὲ τὴ χάρη Ἐκείνου θὰ πετύχουμε τὴν ψυχική μας σωτηρία καὶ θ' ἀξιωθοῦμε νὰ σταθοῦμε στὰ δεξιὰ Τοῦ μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων. Ἀμήν, ἀμήν!

πηγη:
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
ΕΚΔ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ