’Οργή καί μνησικακία, Ἀγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ.

Ἀγίος Δημήτριος τοῦ Ροστώφ

Ὀργή καί μνησικακία

   Σαφης ἀλλά καί φοβερή, εἶναι ἡ προειδοποίησις τοῦ Κυρίου: «Πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ, ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει» (Ματθ. 5. 22). Μήν ὀργίζεσαι ἐναντίον κανενός ἀνθρώπου, ἔστω κι ἄν πραγματικά ἔχῃς ὁπ’ αὐτόν ἀδικηθῇ. «’Οργή γάρ ἀνδρός δικαιοσύνην Θεοῦ οὐ κατεργάζεται» (’Ιακ. 1.20). Γι’ αὐτό «ὁ ἥλιος μή ἐπιδυέτω ἐπί τῷ παροργισμῷ ὑμῶν... πᾶσα πικρία καί θυμός καί ὀργή καί κραυγή καί βλασφημία ἀρθήτω ἀφ’ ὑμῶν σύν πάσῃ κακία. Γίνεσθε δέ εἰς ἀλλήλους χρηστοί, εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς καθώς καί ὁ Θεός ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ὑμῖν» (’Εφ. 4. 26, 31-32).

Μήν ὀργίζεσαι ποτέ ἐναντίον κανενὸς καί γιά καμμιά αἰτία, ἐκτός κι ἄν κάποιος θελήση νά σέ χωρίση ἀπὸ τὸν Θεό καί τήν ἀγάπη Του. Ποιός ὅμως ἔχει τή δύναμι νά τό κατορθώσῃ αὐτό, ἄν δὲν τὸ θέλης ἐσύ ὁ ἴδιος; «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; ...Οὔτε θάνατος οὔτε Ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βαθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς κωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 8. 35, 38-39).

Εὐχή περί αἰσχρῶν λογισμῶν.

πηγή:

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΕΚ ΚΡΗΤΗΣ.

ΕΙΚΑΔΙ ΙΩΣΗΦ ΘΕΟΡΗΜΩΝ ΕΚΘΑΝΕ ΔΕΥΤΕΡΙΗ.

   Ούτος ο Ὁσιος Πατήρ ημὠν Ιωσἠφ. ήτο γέννημα και θρέμμα της περιφήμου Νήσου Κρήτης, από ένα χωριό Κεράμων καλούμενον, ευσεβὡν γονέων υιός. και ελθὡν εις ηλικίαν δεκτικἠν μαθήσεως, εδόθη από τους γονεῖς του εις ένα διδάσκαλον Θεοσεβέστατον και σεβάσμιον πνευματικόν Πατέρα, οποὐ εκατοικούσεν εις ένα Μονήδριον του Αγίου ενδόξου και πανευφἠμου Αποστὀλου και Ευαγγελιστοὐ Ιωάννου του Θεολόγου, επονομαζόμενον παρά τοις πολλοῖς του Δερματἁνου, κείμενον εις τα παραθαλάσσια μέρη εις την Χὡραν Χανδάκου, από τον οποίον διδασκόμενος όχι μόνον τα γράμματα, αλλά και τα καλά και Θεάρεστα ἠθη, ἔμαθεν εις ολίγον καιρόν όσα ήσαν αρκετά εις την σωτηρίαν του, και οὐτως αναγιγνώσκων καθ᾿ εκάστην τα βιβλία της Εκκλησίας μας, εγνώρισε την πλάνην του κόσμου και ματαιότητα, και μισήσας όλα τα προσωρινά και φθειρόμενα πράγματα του βίου τούτου, εποθουσε τα αιώνια και ἄφθαρτα αγαθά του Ουρανού· όθεν και εδόθη όλως δι᾿ όλου εις το να αγωνίζετω με μεγάλην προθυμίαν εις τας εναρέτους πράξεις, είχε δε και εργόχειρον την καλλιγραφίαν· οι δε γονεῖς αυτού βλέποντες την θεοσέβειαν και αρετήν του υιού τους, μεγάλως εφραἰνοντο, και εδόξαζον τον Θεόν. 

Ζῆσε μέ τόν Χριστό ...

ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου

Ζῆσε μέ τόν Χριστό 

ΤΩΡΑ, ΟΧΙ ΟΤΑΝ...ΓΕΡΑΣΕΙΣ! 

Κατά τούς Πατέρες τής Ἐκκλησίας

Εκδόσεις: Φωτοδότες

(Επιλογή μέσα από το βιβλίο)

  Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἅπαντά ὡς ἑξῆς σέ ἄλλες ἐνστάσεις καἰ δικαιολογίες μας:

  «Αλλά τί Θά κερδίσω, λέει, ἅν δεσμευτῶ πρόωρα μέ τό βάπτισμα καί ὀποκλείσω τόσο νωρίς ἀπ’ τόν ἑαυτό μου τή ζωή τῶν ἀπολαύσεων, ἐνῶ μπορῶ νά τόν ἀφἠσω ἐλεύθερο πρῶτα στίς ἡδονές, κι ἔπειτα νά λάβω καί τἠ χάρη τοῦ βαπτίσματος; Γιατί νά, κι ἐκεῖνοι πού ἐξαρχῆς κόπιασαν στόν ἀμπελώνα δέν κέρδισαν τίποτα περισσότερο, ἀφοῦ δόθηκε ὁ ἴδιος μισθός καί στούς τελευταίους (ΜΘ 20, Ιε).

  Μέ ἁπάλλαξες ἀπ’ τὸν κόπο νά βρῶ ποιός εἶσαι ἐσύ πού τά λές αὐτά γιατί φανέρωσες ἐπιτέλους τό μυστικό τῆς ἀναβολῆς τοῦ βαπτίσματος. Κι ἐνῶ δὲν σ’ ἐπαινῶ γιά τήν κακουργία σου, σ’ ἐπαινῶ γιά τήν ἐξομολόγηση. ᾿Αλλά ἔλα καί ἄκουσε τήν ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς, γιά νά μήν βλάπτεσαι άπ’ αὐτά πού γράφονται σ’ αὐτήν μὲ τὸ νά μήν τ’ ἁντιλαμβάνεσαι.

 Πρῶτα πρῶτα σ᾿ αὐτήν ὁ λόγος δὲν γίνεται γιό τὸ βάπτισμα, ἀλλά γι’ αὑτούς πού πιστεύουν κατά διαφορετικούς καιρούς και’ εἰσέρχονται στόν καλό ἁμπελώνα, τήν Ἐκκλησία. Γιατί ἀπ’ τὴν ἡμέρα πού πίστεψε ὁ καθένας ἀπὸ τότε τοῦ ζητάει (ὁ Κύριος) τὴν ἐργασία. 

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗΣ «ΕΛΕΟΥΣΗΣ - ΔΑΚΡΥΡΡΟΟΥΣΗΣ»

Αὐγούστου ΙΔ’

᾿Ετησἱαν ἑορτὴν ἄγομεν εἰς τιμὴν καὶ δόξαν

τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ

’Αειπαρθἐνου Μαρίας, τῆς «’Ελεούσης-Δακρυρροούσης»,

ἦς ἡ θαυματουργὸς Εἰκὼν εὕρηται ἐν τῇ ἐν Θεσπρωτίᾳ

'Ιερᾷ Μονῇ Γηρομερίου.

ΕΝ ΤΩ ΕΣΠΕΡΙΝΟ

Μετὰ τὸν Προοιμιακόν, τὸ Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τὸ Κύριε ἐκέκραξά...,ἱστῶμεν στίχους ς’ καἰ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοια τῆς Θεοτόκου.

’Ηχος α΄. Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος!

Ω῎ τοῦ παραδόξου θαύματος! ὥσπερ δρόσον ζωῆς, δάκρυα χρηστότητος, ἀπέσταξε θαυμαστῶς, ἐκ τῆς Εἰκόνος αὐτῆς, ἡ Πάναγνος Μαριάμ, τὴν πρὸς ἡμᾶς μητρικὴν αὐτῆς εὔνοιαν, ἐκφαίνουσα συμπαθῶς, καἰ ἐλεοῦσα τοὺς πίστει κραυγάζοντας· Κεχαριτωμένη χαῖρε, Μῆτερ ᾿Αειπάρθενε, ἡ πηγάζουσα πᾶσιν, ἀγαλλίασιν κα λύτρωσιν.

Β αβαἱ τῆς σῆς συμπαθείας `Αγνή! Σὺ γὰρ οἷα Μήτηρ, τοῦ ἐλέους εὔσπλαγχνος , οῖκτείρεις καἱ ἐλεεῖς, πλούτῳ χρηστότητος, τοὺς πίστει εἰλικρινεῖ, τῇ ἱερᾷ σου Εἰκόνι προσπίπτοντας, ἐξ ἧς περ ξενοπρεπῶς, ὄμβρους δακρύων ἡμῖν Κόρη ἔβλυσας ὅθεν τὴν πολλήν σου χάριν, δι᾿ ἧς σώζεις ἅπαντας, ᾽Ελεοῦσα Παρθένε, εὐγνωμόνως μεγαλύνομεν.

Τ ὴν σὴν κηρύττομεν πρόνοιαν, ᾿Ελεοὕσα Κόρη, ῆς καταπολαὑομεν, ἐκφάνσεσι , θαυμασταῖς, καἰ πλείσταις δόσεσιν· ἀρτίως γὰρ τοὺς πιστούς, τοῖς μητρικοῖς σου ἐξέστησας δάκρυσιν, ἃ ὤφθησαν μυστικῶς, τοῖς εὐσεβέσι γλυκεῖα ἁνάψυξις· ὅθεν Θεσπρωτία πᾶσα, τῇ σεπτῇ Εἰκόνι σου, προσιοῦσα λαμβάνει, ἐξ αὐτῆς χάριν καὶ ἔλεος.

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΝ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΤΗΣ ΒΕΡΡΟΙΑΣ

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ
ΑΝΤΩΝΙΟΝ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΤΗΣ ΒΕΡΡΟΙΑΣ 

 

Εὺλογήσαντος τοῦ Ἱερέως ἁρχόμεθα τοῦ ψαλμοῦ.

Ψαλμὸς ΡΜΒ᾿.142

    Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σου. Καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθησε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου κύριε ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα. Γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν ἐν ἡ πορεύσομαι ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός σέ κατέφυγον. Δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μου. Τό πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία, ἕνεκα τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε ζήσεις μέ. Ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου, καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολεθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.

ΒΙΟΣ

 ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ

ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Εὐλόγησον Πάτερ.

Οὐτος ὁ θαυμάσιος ἐγεννήθη μὲν εἰς τὴν Συρίαν, ἧτο ὅμως ἐνάρετος ἐκ νεότητος, φεύγων τὰς ἐπιβλαβεῖς ὁμιλίας τῶν ὁμιλίκων αὑτοῦ, καὶ ἀνεγίνωσκε καθ’ ἑκάστην τὰς ἱερὰς βίβλους τῶν Γραφῶν, μελετῶν καὶ σπουδάζων ἐν αὐταῖς ἐνδελεχῶς, καὶ ῇσθάνετο τοσαύτην γλυκύτητα, ὥστε ἥρμοζεν αὐτῷ τὸ ῥητὸν ἐκεῖνο τοῦ Προφήτου, ὅστις ἔλεγε πρὸς τὸν Κύριον, «Πόσον γλυκεῖς εἶναι οἱ λόγοι σου εἰς τὸν οὐρανίσκον μου, εἶναι ὑπὲρ τὸ μέλι εἰς τὸ στόμα μου». Διὰ τοῦτο κατώρθωσε πάσας τὰς ἀρετὰς ὁ μακάριος, νηστείαν, λέγω, ἀγρυπνίαν, χαμευνίαν, χρηστότητα, ἀκτημοσύνην, πρᾳότητα καὶ τὰ αὐταῖς συνακόλουθα, ἐξαιρετώτερα δὲ τὴν ἄσυλον ταπεινοφροσύνην, ἥτις θανατοῖ τοὺς δαίμονας' δὲν ἦτο δὲ καὶ ἄμοιρος γραμμάτων, ἀλλὰ σοφὸς διδάσκαλος, καθὼς φαίνεται εἰς τὰ θαυμάσιά του συγγράμματα, διὰ τῶν ὁποίων διδάσκει ἡμᾶς ἔτι καὶ νῦν παρακαλῶν καὶ συμβουλεύων, ὅθεν δι᾿ αὐτοῦ ὀρθοτομοῦμεν τὸν εὐσεβῆ λόγον τῆς πίστεως, καὶ πρὸς ᾶπόκτησιν τῆς ἀρετῆς ἐγειρόμεθα πρόθυμοι, καὶ ἐξόχως πρὸς τὴν χρηστομίμητον καὶ πολυτίμητον ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον, διὰ τὴν ὁποίαν κατέβαλλε τοσαύτην σπουδὴν καὶ ἐπιμέλειαν ὁ θαυμάσιος, ὥστε πάντες ἐθαὐμαζον αὐτόν.

Ο 'Αγιος Μάμας

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΜΑΣ

Μάρτυρες οἱ γονεῖς του

  Ὁ "Αγιος Μάμας κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλι Γάγγρα τῆς Παφλαγονίας. Γεννήθηκε δὲ τὸ 260 μ.Χ. Ὁ πατέρας του λεγότανε Θεόδοτος κι’ ἡ μητέρα του Ρουφίνα. "Ο "Αγιος Βασίλειος, ὁ ὁποῖος ἔγραψε τὸν βίον του κι’ ὁ “Αγιος Γρηγόριος, ὁ Θεολόγος, μᾶς λέγουν, ὅτι ὁ πατέρας του ἦταν βοσκός. Ἐκ τῆς στάσεως ὅμως τοῦ ἐπάρχου τῆς Γάγγρας ᾿Αλεξάνδρου πρὸς τὸν 'Αγιον Μάμαντα, πρέπει νὰ συμπεράνωμε, ὅτι μᾶλλον οἱ γονεῖς του ἦσαν Πατρίκιοι, εἶχαν δηλ. καὶ κάποια θέσι ἀνωτέρα στὴν κοινωνία. Εἶχαν τὸν τίτλον τοῦ Πατρικίου. ᾽  

  Ἐκεῖνο, ποὺ διέκρινε τοὺς Χριστιανοὺς γονεῖς τοῦ “Αγίου, ἦταν ὁ ζῆλος κι᾽ ὁ ἄσβεστος πόθος γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Δὲν μποροῦσαν νὰ μένουν βουβοὶ καὶ νὰ κρύβουν τὸ φῶς, τὴ στιγμὴ, ποὺ οἱ ἄλλοι συνάνθρωποί τους βάδιζαν στὸ πηχτὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας Ἐκήρυτταν μἐ πάθος τὸ Εὐαγγέλιο καὶ πολλούς ἀνθρώπους ἔφερναν στὸ φῶς τῆς θεογνωσίας. Σὰν τὰ διψασμένα ἐλάφια οἱ ἄνθρωποι ἔτρεχαν να ἀκούσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ὰπὸ αὐτούς. Επίστευαν, μετανοοῦσαν κι᾽ ἐβαπτίζοντο πολλοί.