Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ.

ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ.

ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ.

Ἠτον   δέ ὅ  Ἅγιος Ἰωάννης τόσον  ἐπιτήδειος, ὄχι μόνον εἰς τό διδάξαι διά λόγων, ἀλλά καί εἰς τό νοῆσαι τόν  νοῦν τῆς θείας Γραφῆς, ὅτι κανείς   δέν τόν ἐπερασεν ἐξ αἰῶνος·  πάσας  μέν οὔν τάς θείας Γραφᾶς, τό Εὐαγγέλιον, λέγω, τούς  Προφήτας, τήν πάλαιαν  Διαθήκην,   ἤγαπα νά  ταῖς ἐξηγῆται, καί νά γραφή λόγους πρός αὐτούς,   ἐξόχως δέ' τάς ἐπιστολᾶς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου,  τόσον εἶχε προθυμίαν νά ταῖς ἐξηγήση, ὅτι νύκτα καί ἥμεραν αὐτό  εἰχεν  εἰς τόν νοῦν του  καί ἀείποτε δέ διδάσκωντας, δέν ἠτον δυνατόν  νά  μή ἀναβάλη καί διά  τόν   'Ἀπόστολον καί τοῦτο εἶναι φανερόν ἀπό τούς λόγους τοῦ  Ἁγίου,   ὅπου   νά   μήν   ἀναφέρη ρῆσιν τοῦ Ἀποστόλου  Παύλου. Τόσον ἤγαπα, τόσον ἠτον εἰς τό στόμα τοῦ   νύκτα   καί   ἥμεραν   ὅ   Παῦλος, καί τοῦ Παύλου τά λόγια, ὅτι ἤθελες εἴπη, ἀνασασμός τοῦ Χρυσοστόμου ὁ Παῦλος ἠτον. 'Ἀρχιζώντας γοῦν οὕτως ὁ Ἅγιος, ἔκαμε καί ἀρχήν νά

ἐξηγῆται τάς ἐπιστολᾶς του μέ πολύν κόπον πλήν εἶχεν ἀμφιβολίαν ὅτι, ἄραγε νά εἶναι ἔτσι ὁ νοῦς τοῦ Ἀποστόλου, καθώς αὐτός τόν συγγράφει, ἡ οὐχί; δία τοῦτο ἐδεετο καί τοῦ Θεοῦ ἄειποτε, νά' τόν ἄποκαλυψη τίποτε Μυστήριον, νά |βεβαιωθῆ ἡ καρδία τοῦ Τί γοῦν ὁ Θεός ; δέν τόν ἄφηκεν ἔτσι πικραμένον νά ταράττεται ἡ καρδία του, ἀμη θελωντας νά τόν ἀποκάλυψη, ὅτι καθώς ἠτον ὁ σκοπός τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, οὕτω τόν ἐξηγεῖται καί αὐτός , τί οἰκονόμησε; ἀκούσατε παρακαλώσας μετά πάσης προσοχῆς τήν διήγησιν.

Ἄρχοντα τινά τοῦ Παλατίου ὠργίσθη ὁ Βασιλεύς, καί ἐπῆρε μέν καί τόν βίον του, ἤθελε δέ καί νά τόν φονεύση ἐκεῖνος μή ἐχωντας ἄλλην παρηγορίαν, ἤ βοήθειαν, ἡ τόπον νά' καταφυγή, (ἐξεύρετε πῶς εἰς τήν δυστυχίαν τοῦ ἀνθρώπου ὀλίγοι εἶναι οἵ καθαροί φίλοι) ἐπροσδραμεν εἰς τόν Ἅγιον. Ὅ δέ Ἅγιος αὐτοπροσώπως μέν δέν τόν ἴδε κατά τήν ὥραν τότε, μόνον δέ μαθῶν, πῶς τόν ζητεῖ ὁ Ἄρχων ἐκεῖνος, ἐμήνυσε τόν, ὅτι πρός τήν ὥραν τοῦ ἀποδείπνου νά' ὕπαγη νά τόν συνευρεθῆ  παρήγγειλε δέ καί τόν Ἱερομόναχόν του, Προκλον ὀνόματι, ὅ ὅποιος καί μετά ταῦτα ἐγένετο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, καί ἠτον τότε ἐμπιστεμένος τοῦ ὑπηρέτης, ὅτι τήν ὥραν ὅπου θέλει ἔλθη ὅ Ἄρχων, νά' τόν ὑπάγη μυστικά εἷς τό κελλίον του. Ὅ μέν οὔν Ἄρχων ἐκεῖνος, ὡσάν ἐνυκτωσεν, ὑπῆγε κατά τήν παραγγελία τοῦ Ἁγίου νά' τόν συνευρεθῆ νά κλαυση) τό παραπονόν του, καί εἶπε τόν Προκλον, νά ὑπάγη εἷς τό κελλίον τοῦ Ἁγίου νά τόν δώση εἴδησιν · ὅ δέ Προκλός ὕπηγε μέν νά συντύχη τόν Ἅγιον, εὗρε δέ κλεισμένην τήν πόρταν θαρρώντας γοῦν ὅτι εἶναι τινάς μέσα, ἐοαλε τόν ὄφθαλμόν του ἀπό μίαν τρύπαν νά' ἴδη  καί ἰδού ἴδεν, ὅτι ὅ μέν Ἅγιος ἐκάθετο καί ἐγραφεν, ἕνας δέ ἄνθρωπος φαλακρός, πλατυγενειος, ἠτον ἀπάνω εἷς τους ὠμούς του Ἁγίου ὀλίγον ἐσκυμμενος, καί τοῦ ἐσυντυχενε πρός τό ὤτιον. Τοῦτο ἴδων ὁ Προκλός, ἐθάρρησεν ὅτι τινάς ἄνθρωπος ἠλθεν ἀπέξω, καί  συντυχαίνει μέ τόν Ἅγιον ἐκαρτέρησε γούνν πολλήν ὥραν νά εὐγη ὅ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, καί ἐκεῖνος δέν εὐγηκεν ὕπηγε καί εἶπε τόν Ἄρχοντα, ὅτι δέν εἶναι ἄδεια, διότι ἄνθρωπος τίς συντυχαίνει μυστικά μετ' αὐτόν · ὅ δέ Ἄρχων ἐκεῖνος ἐκαρτέρησε μέν ὀλίγον, ἔχοντας δέ ἔννοιαν πολλήν νά ἀνταμωθῆ τόν Ἅγιον, πάλιν ἔστειλε τόν Προκλον νά ὑπάγη. Ὑπῆγε γοῦν, καί πάλιν ἴδε τόν αὐτόν ἄνθρωπον, πῶς ἐσυντυχαινε μετά τοῦ Ἁγίου · ἐγύρισεν ὀπίσω λυπημένος, ἕνα μέν, πῶς δέν ἠτον ἄδεια νά σεβάση τόν Ἄρχοντα, ἄλλο δέ, ὅτι πῶς τόν ἐλαθεν ὅ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, καί ἐσεβη εἷς τό κελλίον τοῦ Ἅγιου ἀνερώτητά του. Ἐκαρτέρησε πάλιν, καί στενοχωρούμενος ὑπό τοῦ Ἄρχοντος, ὕπηγε νά ἴδη · καί πάλιν ὁμοίως τόν ἐβλεπεν, ὅπου ἐσυντύχαινε μετά μεγάλης προσοχῆς εἷς τό ὤτιόν του Ἁγίου, ἕως οὐ ἔφθασε καί ἤ ὥρα τοῦ ὄρθρου καί ἐσημαναν. Τότε ἐσηκώθηκεν ὅ Ἅγιος, καί ὑπηγεν εἷς τήν Ἐκκλησίαν, μή ἠξευρωντας, οὔτε πῶς ὅ Ἄρχων ἐκεῖνος ἠλθεν, οὔτε τήν ὀπτασίαν ὁπού ἐβλεπεν ὅ Προκλός. Πάλιν δέ  τήν δευτέραν ἄργαδινην ὑπῆγεν ὅ Ἄρχων ἐκεῖνος, ἐχωντας ἐννοιῶν μεγάλην νά ἀνταμωθῆ τόν Ἅγιον ὅ δέ Προκλός, ὡσάν ὑπῆγε νά δώση εἴδησιν τῷ Ἅγιω, πάλιν ἰδεν αὐτόν ἐκεῖνον, ὅπου ἔβλεπε καί τήν πρώτην φοράν, ὅτι ὅ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὅ φαλακρός ὁμοίως ἐσυντχαινεν εἷς τό ὠτιον τοῦ Ἁγίου, καί ὁ Ἅγιος εἶχε μεγάλην προσοχήν νά τοῦ ἄκουη . Τότε ὤμωσε καθ' ἑαυτόν ὅ Προκλός, ὅτι οὔτε νά φάγη, οὔτε τό μάτι του νά κλείση, ἐάν δέν παραμονεύση νά ἰδῆ, πόθεν σεβαίνει ὅ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, καί τίς εἶναι, καί τί' ζητεῖ. Τήν δέ τρίτην νύκτα πάλιν θπῆγεν ὅ Ἄρχων, καί ἀνάγκαζε τόν Προκλον, νά συντύχη τήν ὑπόθεσίν του · αὐτός δέ' τοῦ εἶπεν,   μή λυπᾶσαι, ἀπόψε εἶναι μοναχός, διότι ἐγώ εἶχα μεγάλην   ἔννοιαν,   καί  κανείς   δέν   ἠλθεν   ἄλλος ,   μόνον   ἰδού ὑπάγω νά τό εἰπῶ · ὑ πῆγε, καί πάλιν,   ὤ  τῶν  θαυμάσιων ἔργων   τοῦ Θεοῦ ! ἰδέ τόν αὐτόν ἄνθρωπον ὅπου ἔσυντυχαινεν ὁμοίως μετά τοῦ 'Ἅγιου ἐκαρτέρησε   πάλιν,   καί ἐκεῖνος   δέν εὐγηκε παντελῶς. Τότε ἔγυρισε πρός τόν Ἄρχοντα  καί   εἶπε τοῦ   σύρε, Ἀρχοντά μου, εἰς τό καλόν, καί δέου τόν   Θεόν   νά   σέ   βοηθήση   εἰς   τήν ἀνάγκην σου ,   διότι,   καθώς   βλέπω δέν εἶναι βολετόν νά συνευρεθῆς μέ τόν Ἅγιον, οὔτε σήμερον,   οὔτε αὔριον, ἕως οὐ νά κάμη ὅ θεός τίποτες   προμήθειαν   εἰς   ἐσένα .   Ὅ   μέν οὔν Ἄρχων ἐκεῖνος ἐγυρισεν   εἰς  τό σπήτιτου πικραμένος καί λυπημένος διά τήν συμφοράντου . Ὅ δέ Ἅγιος, τό ταχύ ὡσάν ἐξημέρωσε   τήν τρίτην ἥμεραν, ἐνθυμηθῆ τόν Ἄρχοντα ἐκεῖνον ἐρώτησε γοῦν τόν Προκλον, καί εἶπε του ·  πῶς δέν ἠλθεν ὅ Ἄρχων ἐκεῖνος,   ὅπου ἤθελε νά   μέ συνευρεθῆ, ἤ μή νά ἔδιωρθωσε τήν ὑπόθεσίν του;   Ἀπεκρίθη ὅ Προκλός· η]λθέ, Δέσποτά μου,   δύω   καί  τρεῖς φοραις καί ἐκαρτέρησε τρεῖς νύκτας ἐδῶ,  ἄμη  δέν  ἔδυνηθη  νά  σέ ἀνταμωθῆ. Λέγει τόν ὅ Ἅγιος, καί δέν ἦλθες νά   μέ συντύχης   περί  ἐκείνου, καθώς σέ παρήγγειλα; Ἀπεκρίθη  πάλιν ὅ Προκλός   ἦλθα, Δέσποτά μου πέντε καί   δέκα   φοραις, ἀλλά δέν ἠτον βολετον   νά σέ  συντύχω, διότι ἕνας ἄνθρωπος πρεπούμενος,  φαλακρός,   ἐστέκετο ἀπάνωθέν σου, καί σέ ἐσυντυχαινε πρός τό ὠτίον καί δέν ἠθέληοα νά σέ ἀποκόψω   ἀπό   τήν   σὐντυχίαν   ἔκεινου ,

Ὅτι ἔβλεπα πώς μετά μεγάλης προσοχῆς σέ ἐσυντυχαινεν. Ἐρώτησε τόν ὁ Ἅγιος καί ὡσάν ποιός ἠτον ἐκεῖνος ὁπού μέ ἐσυντυχαινε ; Λέγει τόν ὁ Προκλός  Δεσπότα μου, τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο δέν τόν γνωρίζω, ἀμη ὡς εἶναι συνεικάσω, ἐκαταλαβα τώρα, ὅτι ὁμοιάζει τόν Ἀπόστολον Παῦλον , τοῦ ὁποίου τήν εἰκόνα ἔχεις ἀπάνωθέν σου, καί τήν κυτταζεις ὅταν γράφης. Τότε ἐγνωρισεν ὁ Ἅγιος, ὅτι ὑπηκουσεν ὁ Θεός τήν προσευχήν του, καί εἶναι θέλημα Θεοῦ νά ἐξήγηση τάς ἐπιστολας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἀπό τότε ἐσπουδασεν ὁ Ἅγιος καί συνέγραψε τό Βιβλίον αὐτό ὅπου εὑρίσκεται ἕως τήν σήμερον, ἤγουν τάς ἐξηγήσεις τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, αἵ ὅποιαι εἶναι θησαυρός μεγάλος, καί πλοῦτος ἀδαπάνητος εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χρίστου. Ἐδιόρθωσε δέ καί τήν ὑπόθεσιν τοῦ Ἄρχοντος ἐκείνου, διότι ἐπαρακάλεσε τόν βασιλέα, καί ἀξίωσε τόν πάλιν εἰς τήν πρότεράν του τιμήν. 

πηγη: